του Κωνσταντίνου Λούβρου, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Τα καρδιακά προβλήματα είναι η μεγαλύτερη αιτία θανάτου των ανθρώπων, με τους ειδικούς να εκτιμούν ότι σε αυτά οφείλεται το 40% των θανάτων παγκοσμίως.
Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό, εκτός των άλλων, είναι και επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν εγκαίρως τα προειδοποιητικά σημάδια καρδιακών παθήσεων.
1 στους 7 ανθρώπους παρουσιάζει κάποιο προειδοποιητικό σύμπτωμα ακόμη και αρκετές ημέρες πριν από το έμφραγμα.

Μερικά από αυτά δεν είναι πάντα έντονα και η σοβαρότητά τους διαφέρει από άτομο σε άτομο. Επειδή μπορεί να είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τα συμπτώματα που δείχνουν πρόβλημα στην καρδιά, οι γιατροί προειδοποιούν να μην τα αγνοείτε ποτέ και να μην περιμένετε να δείτε αν θα “περάσουν μόνα τους”.
Επίσης να μη βιάζεστε να κάνετε μόνοι σας “διάγνωση” και να βρίσκετε τον “ένοχο” στην καούρα, τους μυϊκούς πόνους, ή άλλες, λιγότερο σοβαρές, μη καρδιαγγειακές αιτίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα άτομα άνω των 65 ετών, καθώς και για τα άτομα με προϋπάρχοντες παράγοντες καρδιακού κινδύνου, όπως η υψηλή χοληστερόλη, η υψηλή αρτηριακή πίεση, η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ο διαβήτης και το οικογενειακό ιστορικό καρδιοπάθειας.

Δείτε τα πιθανά συμπτώματα καρδιακών προβλημάτων που δεν πρέπει να αγνοείτε:
Άγχος: 
Η καρδιακή προσβολή μπορεί να προκαλέσει έντονο άγχος ή φόβο θανάτου. Πολλοί επιζώντες από καρδιακή προσβολή συχνά μιλούν για μια αίσθηση «επικείμενης καταστροφής».

 Πόνος στο στήθος: 
Είναι το πιο κλασικό σύμπτωμα καρδιακού προβλήματος. Αλλά δεν προκαλούν όλες οι καρδιακές προσβολές πόνο στο στήθος. Ο πόνος που σχετίζεται με την καρδιά συνήθως εκδηλώνεται κάτω από το στέρνο, ίσως λίγο προς τα αριστερά του κέντρου. Ο πόνος έχει παρομοιαστεί από πολλούς ως ένα “βαρύ πλάκωμα”, ή μια δυσάρεστη αίσθηση πίεσης. Η πιο συχνή αιτία από την καρδιά που προκαλεί θωρακικό πόνο είναι η στεφανιαία νόσος, ενώ άλλες παθήσεις από την καρδιά που μπορεί να προκαλούν θωρακικό πόνο είναι η στένωση της αορτικής βαλβίδας, η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, το ανεύρυσμα της αορτής, η πρόπτωση της μιτροειδούς βαλβίδας, η πνευμονική εμβολή, παθήσεις εμβολή, παθήσεις του περικαρδίου, «πνευμονική υπέρταση».

Αιτίες θωρακικού πόνου που δεν οφείλονται όμως στην καρδιά είναι:
από τον θώρακα (πλευρίτιδα, πνευμονοθώρακας, μυϊκός σπασμός), από το γαστρεντερικό σύστημα (οισοφαγίτιδα, διαφραγματοκήλη, γαστρίτιδα, πεπτικό έλκος, χολοκυστίτιδα, παγκρεατίτιδα) και από το νευροφυτικό σύστημα (αγχώδης νεύρωση).

Βήχας: 
Ο επίμονος βήχας ή ο συριγμός μπορεί να είναι σύμπτωμα καρδιακής ανεπάρκειας -αποτέλεσμα της συσσώρευσης υγρών στους πνεύμονες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα άτομα με καρδιακή ανεπάρκεια έχουν αιματηρά φλέγματα.

Ζάλη: 
Το έμφραγμα μπορεί να προκαλέσει ζαλάδα και απώλεια της συνείδησης. Το ίδιο συμβαίνει και με επικίνδυνες ανωμαλίες του καρδιακού ρυθμού (αρρυθμίες).

Καούρα και ρέψιμο: 
Εάν έχετε καούρα μετά από ένα βαρύ φαγητό, που και άλλες φορές σας έχει πειράξει τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν όμως νιώθετε καούρα, ενώ δεν έχετε φάει κάτι ύποπτο και γενικά δεν είχατε ποτέ θέματα με το στομάχι σας, καλό θα ήταν να επικοινωνήσετε με το γιατρό σας, καθώς είναι πιθανό σημάδι εμφράγματος. Η αίσθηση της καούρας μπορεί να φτάνει μέχρι το στήθος, που είναι και αυτό που θα σας ψιλιάσει περισσότερο.

Ανάστατο στομάχι: 
Τα συμπτώματα του εμφράγματος συχνά θυμίζουν στομαχικά προβλήματα όπως είναι η ναυτία, ο εμετός και το ανάστατο στομάχι γενικότερα. Για να μη ρισκάρετε την υγεία σας, καλέστε το γιατρό σας αν κάτι σας ανησυχεί ιδιαιτέρως, ώστε να επιβεβαιώσετε ότι όλα πάνε καλά ή ότι χρίζετε άμεσης ιατρικής βοήθειας.

Συγκοπτικές κρίσεις: 
Η συγκοπτική κρίση είναι η απώλεια της συνείδησης που οφείλεται σε ανεπαρκή αιμάτωση του εγκεφάλου.
 Με το ιστορικό, την κλινική εξέταση, το ηλεκτροκαρδιογράφημα, την ακτινογραφία θώρακα και το υπερηχοκαρδιογράφημα μπορεί αδρά να εκτιμηθεί αν πρόκειται για κοινή λιποθυμία, αν τα αίτια είναι καρδιακής αιτιολογίας ή αν οφείλεται σε μη καρδιαγγειακά αίτια.

Αποτελεί σύμπτωμα πολλών καρδιακών παθήσεων όπως είναι η στεφανιαία νόσος, η στένωση της αορτής, η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, η ιδιοπαθής πνευμονική υπέρταση, το μύξωμα του αριστερού κόλπου, η τετραλογία Fallot καθώς επίσης και σύμπτωμα εξωκαρδιακών παθήσεων όπως το παροδικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, η βαγοτονία, το σύνδρομο του καρωτιδικού κόλπου κ.α.
Όταν ο ασθενής αναφέρει τάση για λιποθυμία χωρίς τελικά να χάνει τις αισθήσεις του, τότε συνήθως πρόκειται για απλό λιποθυμικό επεισόδιο που συχνότερα οφείλεται σε εξωκαρδιακά αίτια όπως ορθοστατική υπόταση, λήψη αντιπυρετικών φαρμάκων, θέα αίματος. Το λιποθυμικό επεισόδιο συνήθως προειδοποιεί τον ασθενή για την επέλευσή του όλη η διαδικασία της επανόσου είναι βαθμιαία, σε αντίθεση με την συγκοπτική κρίση που επέρχεται και αποδράμει αιφνίδια

Κόπωση: 
Ειδικά στις γυναίκες, η ασυνήθιστη κόπωση είναι ένα σύμπτωμα που μπορεί να εκδηλωθεί κατά τη διάρκεια μιας καρδιακής προσβολής, καθώς και κατά τις ημέρες και τις εβδομάδες που προηγήθηκαν τους συμβάντος. Αποτελεί ένα από τα συχνότερα συμπτώματα των καρδιοπαθειών με χαμηλή όμως διαγνωστική αξία γιατί δεν θεωρείται ειδικό σύμπτωμα. Εξωκαρδιακά αίτια της εύκολης κόπωσης είναι το άγχος, το συγκινησιακό stress και η κατάθλιψη.

Ιατρογενή αίτια
Είναι τα ισχυρά διουρητικά που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της καρδιακής ανεπάρκειας ή της αρτηριακής υπέρτασης, οι ανοσιολεις των β - υποδοχέων που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία πολλών καρδιοαγγειακών παθήσεων και της αρτηριακής υπέρτασης κ.α.
Καρδιακές παθήσεις 
στις οποίες εμφανίζεται η εύκολη κόπωση είναι προφανώς η καρδιακή ανεπάρκεια, η στεφανιαία νόσος, οι μυοκαρδιοπάθειες, οι βαλβιδοπάθειες, οι παθήσεις του περικαρδίου, οι συγγενείς καρδιοπάθειες και η πνευμονική υπέρταση.

Ναυτία ή τάση προς έμετο: Δεν είναι ασυνήθιστο κατά τη διάρκεια μιας καρδιακής προσβολής ο ασθενής να αισθανθεί ναυτία στο στομάχι ή τάση προς έμετο. Επίσης, το κοιλιακό πρήξιμο μπορεί να είναι σημάδι καρδιακής ανεπάρκειας.

Πόνος σε άλλα μέρη του σώματος: 
Σε πολλές περιπτώσεις καρδιακής προσβολής, ο πόνος αρχίζει στο στήθος και εξαπλώνεται στους ώμους, τα χέρια, τους αγκώνες, την πλάτη, το λαιμό, το σαγόνι ή και την κοιλιά. Αλλά μερικές φορές δεν υπάρχει πόνος στο στήθος παρά μόνο πόνος σε αυτές τις άλλες περιοχές του σώματος, όπως στο ένα ή και τα δύο χέρια ή τους ώμους. Οι πόνοι αυτοί μπορεί να “έρχονται και να φεύγουν”.

Γρήγορος ή ακανόνιστος καρδιακός παλμός: 
Ειδικά όταν συνοδεύεται από αδυναμία, ζάλη, ή δυσκολία στην αναπνοή μπορεί να είναι ένδειξη μιας καρδιακής προσβολής. Οι λέξεις που χρησιμοποιούν συνήθως οι ασθενείς για να περιγράψουν την αίσθηση των καρδιακών συστολών είναι : φτερούγισμα, κτύπημα, κενό, διαλείψεις, σταμάτημα της καρδιάς. Το συχνό αυτό σύμπτωμα μπορεί να οφείλεται στην αίσθηση της φυσιολογικής καρδιακής συστολής, σε έκτακτες συστολές, σε ταχυκαρδίες, σε ταχυαρρυθμίες υπερκοιλιακές ή κοιλιακές και σε βραχυκαρδία.
Το αίσθημα παλμών πολλές φορές σε νεαρά άτομα αποτελεί αθώο σύμπτωμα σε άλλες όμως περιπτώσεις οφείλεται σε υποκειμενική καρδιοπάθεια.
Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, μερικές φορές μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή ανεπάρκεια, ή αιφνίδιο θάνατο.

Δύσπνοια: 
Είναι από τα κυριότερα συμπτώματα των καρδιακών και πνευμονικών παθήσεων καθώς και της αγχώδους νεύρωσης.  Εμφανίζεται σχεδόν πάντοτε ύστερα από έντονη κόπωση στα φυσιολογικά άτομα και σε μικρότερη κόπωση σε άτομα με κακή φυσική κατάσταση. Για να χαρακτηρισθεί ως παθολογική η δύσπνοια πρέπει να εμφανίζεται σε ηρεμία ή με μικρή κόπωση. Ο ασθενής που ασθμαίνει ακόμα και σε κατάσταση ηρεμίας ή μετά από πολύ ήπια σωματική προσπάθεια θα μπορούσε να έχει μια πνευμονική πάθηση, όπως το άσθμα ή η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Αλλά η δύσπνοια μπορεί επίσης να υποδεικνύει καρδιακή προσβολή ή καρδιακή ανεπάρκεια. Οι πιο συχνές παθήσεις της καρδιάς που προκαλούν δύσπνοια είναι αυτές που συνοδεύονται με διαταραχές της λειτουργικότητας της αριστερής κοιλίας, η στεφανιαία νόσος και οι βαριές παθήσεις της μιτροειδούς και της αορτικής βαλβίδας. Στην τυπική της μορφή η δύσπνοια που οφείλεται σε καρδιακή ανεπάρκεια εμφανίζεται αρχικά ως δύσπνοια με την κόπωση, εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου σε παροξυντική νυκτερινή δύσπνοια, δύσπνοια σε ηρεμία, ορθόπνοια και τελικά πνευμονικό οίδημα. Στην ορθόπνοια ο ασθενής δυσπνοεί λιγότερο όταν μετατοπιστεί από την ύπτια στην καθιστή ή όρθια θέση. Στην παροξυντική νυκτερινή δύσπνοια ο ασθενής κοιμάται εύκολα σε ύπτια θέση αλλά μετά από λίγες ώρες ξυπνά με οξεία δύσπνοια και κάθεται στο κρεβάτι ή σηκώνεται αναζητώντας αέρα. Έτσι μπορεί να ανακουφισθεί και να επιστρέψει στο κρεβάτι.
Η δύσπνοια της αγχώδους νεύρωσης συμβαίνει στην ηρεμία και περιγράφεται σαν αδυναμία ολοκλήρωσης της αναπνοής ή ότι οι αναπνοές δεν φθάνουν στους πνεύμονες. Ο ασθενής δεν ανακουφίζεται βέβαια στην όρθια θέση αλλά μπορεί να ανακουφίζεται με βαθείς αναστεναγμούς

 Εφίδρωση: 
Αν ξαφνικά το άτομο το “λούζει κρύος ιδρώτας” μπορεί να πρόκειται για ακόμα ένα κοινό σύμπτωμα καρδιακής προσβολής.

Φυσήματα: 
Η στροβιλώδης ροή του αίματος θεωρείται ως ο πιο πιθανός παθογενετικός μηχανισμός των φυσημάτων.
Τα φυσήματα διαιρούνται σε αθώα ή λειτουργικά και σε παθολογικά ή οργανικά. Το φύσημα αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες μορφές κλινικής έκφρασης των βαλβιδοπαθειών και συγγενών καρδιοπαθειών.

Οίδημα (πρήξιμο): 
Οίδημα εμφανίζεται σε διάφορες παθήσεις, αλλά συχνότερα παρατηρείται σε σε ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια. Αποτελεί όψιμη εκδήλωση καρδιακής ανεπάρκειας. Το οίδημα καρδιακής αιτιολογίας παρατηρείται κυρίως στα πόδια.
Οι κυριότερες εξωκαρδιακές παθήσεις ή καταστάσεις που προκαλούν περιφερειακά οιδήματα είναι το νεφρωτικό σύνδρομο, η ηπατική κίρρωση, η φλεβική ανεπάρκεια, οι οπισθοπεριτοναικοί όγκοι, το λεμφάδημα, η παχυσαρκία, η εγκυμοσύνη και διάφορα φάρμακα.
Η καρδιακή ανεπάρκεια μπορεί να προκαλέσει συσσώρευση υγρών στο σώμα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε οίδημα (συχνά στα πόδια, τους αστραγάλους, τα πέλματα, ή την κοιλιά), καθώς και ξαφνική αύξηση του σωματικού βάρους και μερικές φορές απώλεια της όρεξης.

Αδυναμία: 
Τις ημέρες που προηγούνται μιας καρδιακής προσβολής, καθώς και κατά τη διάρκεια ενός καρδιακού συμβάντος, μερικοί άνθρωποι βιώνουν σοβαρή, ανεξήγητη αδυναμία.

Κυάνωση: 
Η κυάνωση εμφανίζεται στο δέρμα και τους βλεννογόνους, όταν υπάρξουν αυξημένες ποσότητες αναχθείσης αιμοσφαιρίνης (αιμοσφαιρίνης με λίγο οξυγόνο) ή με θαιμοσφαιρίνης (παθολογική αιμοσφαιρίνη) στο αίμα.
Η κεντρική κυάνωση που οφείλεται κατά κανόνα σε πνευμονικές παθήσεις ή συγγενείς καρδιοπάθειες, επιτείνεται σαφώς με την άσκηση, σε αντίθεση με την περιφερική της καρδιακής ανεπάρκειας που μένει αμετάβλητη ή επιτείνεται ελαφρά με την κόπωση.
Γενικά η κυάνωση είναι σοβαρό εύρημα και κάθε άτομο που έχει κυάνωση πρέπει να ζητά ιατρική συμβουλή.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως είναι ύψιστης σημασίας η αναγνώριση και διερεύνηση των παραπάνω συμπτωμάτων στην πρόληψη του εμφράγματος, καθώς υπολογίζεται πως αν κανείς δεν αγνοούσε τα προειδοποιητικά σημάδια θα προλαμβάναμε ένα στα επτά περιστατικά οξέως εμφράγματος του μυοκαρδίου. 
Αν παρά τα προειδοποιητικά συμπτώματα σας συμβεί έμφραγμα διαβάστε εδώ τι πρέπει να κάνετε άμεσα μέχρι να πάτε στο νοσοκομείο. 

 Tο προφίλ μιας υγιούς καρδιάς
• Πίεση: μέχρι 14 η «μεγάλη» και μέχρι 9 η «μικρή».
• Χοληστερίνη: ολική κάτω από 200mg, LDL («κακή» χοληστερίνη) κάτω από 160mg.
• Σάκχαρο: κάτω από 100mg/dl.
• Tριγλυκερίδια: κάτω από 130mg/dl.
• LPa (λιπίδιο του αίματος σαν τη χοληστερίνη): Kάτω από 30mg.
• OμοκυστεΪνη: H ομοκυστεΐνη είναι ένα αμινοξύ του αίματος. Τελευταία η μέτρησή της έχει αρχίσει να εισάγεται στις εξετάσεις ρουτίνας. Πρόκειται για έναν από τους πιο πρόσφατους δείκτες που μελετώνται σε σχέση με τη στεφανιαία νόσο. Όταν η ομοκυστεΐνη υπερβαίνει τις 15 μονάδες, είναι ενδεικτικό προβλήματος.
• Tα στοιχεία που συμπληρώνουν το προφίλ της υγιούς καρδιάς είναι το φυσιολογικό βάρος, η άσκηση και η αποφυγή του καπνίσματος. Στην περίπτωση αυτήν οι πιθανότητες εκδήλωσης στεφανιαίας νόσου είναι κάτω από 3%.

Πηγή: medlabnews.gr iatrikanea https://medlabgr.blogspot.com

Μια παράσταση με αφετηρία το Nutshell του Ian McEwan

Adhoc Arts

Θέατρο 104 (Blackbox)
Ευμολπιδών 41, Αθήνα (Μετρό Κεραμεικός)

Για 2 μόνο παραστάσεις

Παρασκευή 8 & 15 Απριλίου στις 21:00

«Να περιορίζεσαι σ' ένα καρυδότσουφλο, να βλέπεις τον κόσμο σε δύο εκατοστά ελεφαντόδοντου, σ' έναν κόκκο άμμου. Και γιατί όχι, όταν όλη η λογοτεχνία, όλη η τέχνη, όλη η ανθρώπινη προσπάθεια είναι απλώς ένα απειροελάχιστο ίχνος στο σύμπαν όλων των πιθανών πραγμάτων.  Ακόμα κι αυτό το σύμπαν μπορεί να είναι ένα απειροελάχιστο μόριο σε μια πληθώρα από πραγματικά ή πιθανά σύμπαντα»

Η εταιρεία παραγωγής Adhoc Arts παρουσιάζει στο Θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Χρήστου Τσαβλίδη, την παράσταση «Aπό Μέσα» την Παρασκευή 8 Απριλίου και την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 21.00. Ερμηνεύει ο Άγγελος Προκόπιος Νεράντζης.

Πρόκειται για μία θεατρική δουλειά με αφετηρία το μυθιστόρημα Nutshell του Βρετανού συγγραφέα Ian McEwan. Τη διασκευή και δραματουργική επεξεργασία του κειμένου της παράστασης υπογράφουν από κοινού ο Χρήστος Τσαβλίδης και ο Άγγελος Προκόπιος Νεράντζης.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Ένα έμβρυο παρακολουθεί και μας αφηγείται λεπτό προς λεπτό την περιπετειώδη ζωή της μητέρας του, της Τρούντυ και του εραστή της. Ένας μονόλογος με στοιχεία δανεισμένα από το stand up και με όπλα το χιούμορ κι ένα μικρόφωνο δημιουργούν ένα ασυνήθιστο πάρτυ μέσα σε μια μήτρα. Ένα αγέννητο παιδί παρακολουθεί, ακούει, αφουγκράζεται, γι’ αυτό και ξέρει τα πάντα... από μέσα.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Χρήστος Τσαβλίδης
Διασκευή - Δραματουργική επεξεργασία:
Χρήστος Τσαβλίδης, Άγγελος Προκόπιος Νεράντζης
Σκηνικό περιβάλλον: Αγγελική Φιλιππή
Μουσική: Δήμος Βρύζας
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Teaser, trailer: Σιδέρης Νανούδης


ΠΑΙΖΕΙ:  Άγγελος – Προκόπιος Νεράντζης

Info

Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι - Αθήνα (μετρό Κεραμεικός)
Ημερομηνία: Για δύο μόνο παραστάσεις: Παρασκευή 8 Απριλίου 2022, στις 21.00 και Παρασκευή 15  Απριλίου στις 21.00. Διάρκεια: 50'
Πληροφορίες – Κρατήσεις: Τηλ : 210 3455020, 6951269828
Τιμές εισιτηρίων: 12 € (κανονικό), 8€ (μειωμένο), 5€ (ατέλειες)
Ηλεκτρονική Προπώληση: viva.gr

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται για 19η ημέρα, με τους θανάτους πολιτών να αυξάνονται.

Μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία για 19η ημέρα, με τους νεκρούς πολίτες να αυξάνονται, ενώ συγκλονίζουν οι εικόνες από το χτύπημα της πολυκατοικίας εννιά ορόφων στο Κίεβο.

Την ίδια ώρα γίνεται ο τέταρτος γύρος των συνομιλιών ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς διαπραγματευτές.

Βομβαρδισμοί και μάχες σε πολλές περιοχές

Σφοδρές μάχες έγιναν σε ολόκληρη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της στρατηγικής θαλάσσιας πόλης Μικολάιβ. Τουλάχιστον δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν και 10 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών στα περίχωρά της τη Δευτέρα, σύμφωνα με αναρτήσεις στα social media. Άλλες αναφορές κάνουν λόγο για περισσότερους νεκρούς.

Απελπιστική η κατάσταση στη Μαριούπολη

Τουλάχιστον 2.500 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη νότια πόλη – λιμάνι της Μαριούπολης από την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου.

Ο αριθμός επιβεβαιώθηκε από τον προεδρικό σύμβουλο της Ουκρανίας Ολεκσίι Αρεστόβιτς σήμερα το πρωί.

Ο Ορεστόβιτς τόνισε ότι τα δεδομένα συλλέχθηκαν από τη διοίκηση της πόλης της Μαριούπολης. Την είδηση μεταδίδουν και ουκρανικά ΜΜΕ.

Ο σύμβουλος του Βολοντίμιρ Ζελένσκι κατηγόρησε τη Ρωσία ότι εμπόδισε την ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στην περικυκλωμένη πόλη και πάλι την Κυριακή.

Να σημειώσουμε ότι εκφράζονται φόβοι ότι τα αποθέματα τροφίμων εξαντλούνται στο λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας, με τον Ερυθρό Σταυρό να λέει τις τελευταίες ώρες ότι «ο χρόνος τελειώνει» για να σωθούν οι εγκλωβισμένοι στη Μαριούπολη.

Πολλές προσπάθειες εκκένωσης αμάχων από την πόλη απέτυχαν τις τελευταίες μέρες.

Χτύπημα με πυραύλους στο Ντονέτσκ

Εικόνες και βίντεο που ανέβηκαν από το Ντονέτσκ στην ανατολική Ουκρανία τη Δευτέρα δείχνουν πολλά θύματα μετά από μια επίθεση με πυραύλους στην πόλη, η οποία ελέγχεται από τις υποστηριζόμενες από τη Ρωσία αυτονομιστικές δυνάμεις και είναι η πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ.

Νέο μήνυμα Ζελένσκι

Νέο μήνυμα μετά τις σημερινές επιθέσεις της Ρωσίας έστειλε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

«Οι δύσκολες συνομιλίες συνεχίζονται. Όλοι περιμένουν τα νέα. Σήμερα το βράδυ θα αναφέρουμε το αποτέλεσμα», δήλωσε ο Ουκρανός πρόεδρος σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα.

Επίσης, πρόσθεσε: «Η Ρωσία συνεχίζει να καταστρέφει τις υποδομές μας, συνεχίζει να χτυπά τις πόλεις μας. Αλλά θα ξαναφτιάξουμε κάθε δρόμο σε κάθε πόλη. Κάθε σπίτι, διαμέρισμα κάθε Ουκρανού. Τώρα που ο κατακτητής είναι ακόμα στη γη μας, πρέπει να τον νικήσουμε όπως μπορούμε.

Να προστατεύσουμε τις πόλεις, να προστατεύσουμε τα χωριά, να προστατεύσουμε κάθε μέτρο της γης μας. Και κάθε κομμάτι της καρδιάς μας. Ουκρανική καρδιά. Ουκρανική ψυχή. Βοηθήστε ο ένας τον άλλο! Υποστηρίξτε ο ένας τον άλλον! Στηρίξτε την άμυνα! Και προστατέψτε το κράτος! Μαζί θα κερδίσουμε. Δόξα στην Ουκρανία!».

Ο Πέτρος Φιλιππίδης θα περάσει την Παρασκευή 18 Μαρτίου, την πόρτα του δικαστηρίου, κατηγορούμενος για βιασμό και δύο απόπειρες βιασμού.

Συγκεκριμένα, όπως αποκάλυψε η εκπομπή του ΑΝΤ1 «Το Πρωινό», ο Πέτρος Φιλιππίδης που κατηγορείται για βιασμό και δύο απόπειρες βιασμού θα βρεθεί στην δικαστική αίθουσα την Παρασκευή. Εναντίον του θα καταθέσουν τρεις ηθοποιοί, η Κάτια Δανδουλάκη, η Εβελίνα Παπούλια και η Λένα Δροσάκη.

Οι τρεις κυρίες, όπως ανέφερε ο Τάσος Τεργιάκης στην εκπομπή του ΑΝΤ1, έχουν κληθεί από τις καταγγέλλουσες να καταθέσουν υπέρ εκείνων και κατά του Πέτρου Φιλιππίδη.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης βρίσκεται στο ίδιο κελί με τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο.

Οπως αναφέρθηκε στο ρεπορτάζ ο Πέτρος Φιλιππίδης κοιμάται στο κελί Ζ1, στην ΣΤ' πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού, μαζί με τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο που κατηγορείται για το φόνο της σύζυγο του Κάρολαϊν και του σκύλο του και το Δημήτρη Λιγνάδη που κατηγορείται για τέσσερις βιασμούς, τρεις εκ των οποίων ανηλίκων. Λιγνάδης και Φιλιππίδης κανονικά κρατούνται στη φυλακή Τριπόλεως αλλά έχουν μεταφερθεί στον Κορυδαλλό και θα παραμείνουν εκεί για όσο διάστημα θα διαρκέσει η δίκη τους.

Ηλιοφάνεια θα επικρατήσει στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας την Τρίτη, ενώ αναμένονται τοπικές νεφώσεις στα δυτικά, στα βόρεια, στην ανατολική Στερεά, στο Αιγαίο και στην Κρήτη σύμφωνα με το meteo. Η ορατότητα έως το πρωί αλλά και προς το τέλος του εικοσιτετραώρου θα είναι τοπικά περιορισμένη και η θερμοκρασία θα είναι σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα.

Η θερμοκρασία σε άνοδο ως προς τις μέγιστες τιμές της, σύμφωνα με το meteo του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, θα κυμανθεί στη δυτική Μακεδονία από -10 έως 8 βαθμούς Κελσίου, στην υπόλοιπη Μακεδονία και στη Θράκη από -5 έως 10, στη Θεσσαλία από -2 έως 12, στην Ήπειρο από -4 έως 13, στην Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο από -3 έως 13, στα νησιά του Ιονίου από 3 έως 13, στα νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου από -1 έως 10, στις Κυκλάδες και στα Δωδεκάνησα από 3 έως 10 και στην Κρήτη από 4 έως 13 βαθμούς Κελσίου.

Οι άνεμοι στο βόρειο Αιγαίο θα πνέουν από βόρειες διευθύνσεις από 3 έως 5 Μποφόρ και στο κεντρικό και νότιο Αιγαίο από βόρειες διευθύνσεις από 4 έως 6 και τοπικά έως 7 Μποφόρ. Στο Ιόνιο οι άνεμοι θα πνέουν από νοτιοανατολικές διευθύνσεις έως 3 και τοπικά 2 έως 4 Μποφόρ, όμως από το μεσημέρι θα στραφούν σε βορειοδυτικούς από 2 έως 4 Μποφόρ.

Στην Αττική αναμένονται νεφώσεις έως το μεσημέρι. Οι άνεμοι θα πνέουν από βόρειες διευθύνσεις έως 3 Μποφόρ και το μεσημέρι και απόγευμα από 2 έως 4 Μποφόρ. Η ορατότητα έως το πρωί αλλά και προς το τέλος του εικοσιτετραώρου θα είναι τοπικά περιορισμένη. Η θερμοκρασία στο κέντρο των Αθηνών θα κυμανθεί από 3 έως 12 βαθμούς Κελσίου.

Στο νομό Θεσσαλονίκης αναμένεται ηλιοφάνεια. Οι άνεμοι θα πνέουν από μεταβαλλόμενες διευθύνσεις έως 2 Μποφόρ. Η ορατότητα έως το πρωί αλλά και προς το τέλος του εικοσιτετραώρου θα είναι τοπικά περιορισμένη. Η θερμοκρασία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης θα κυμανθεί από 2 έως 10 βαθμούς Κελσίου.

Τα φυσιολογικά τριγλυκερίδια και η φυσιολογική χοληστερόλη δεν δίνουν συμπτώματα. Ωστόσο, και τα ανεβασμένα τριγλυκερίδια και η ανεβασμένη χοληστερόλη, πριν γίνουν στεφανιαία νόσος ή καρδιακή ανεπάρκεια είναι «σιωπηλά», δεν δίνουν συμπτώματα, έτσι ώστε να οδηγήσουν τα πάσχοντα άτομα στον ιατρό.

Όμως, η έγκαιρη διάγνωσή τους μπορεί να σώσει ζωές, γιατί μόνο αυτή θα οδηγήσει στην υπολιπιδαιµική θεραπεία, που θα μετριάσει ή θα αποτρέψει τον κίνδυνο. 

Χοληστερόλη & τριγλυκερίδια

Τα υψηλά επίπεδα της χοληστερόλης ή/και των τριγλυκεριδίων προκαλούν πρώιμη αθηρωμάτωση και κατά συνέπεια έμφραγμα του μυοκαρδίου, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, περιφερική αρτηριοπάθεια, γενικευμένη αρτηριοσκλήρυνση και πιθανόν παγκρεατίτιδα. Όλα αυτά τα νοσήματα εάν δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως, μπορεί να οδηγήσουν μέχρι και σε θάνατο. 

«Οι πολυετείς μελέτες ατόμων με αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης, στα οποία χορηγήθηκε υπολιπιδαιμικό φάρμακο, απέδειξαν ότι η μείωση της χοληστερόλης οδήγησε σε λιγότερα καρδιαγγειακά επεισόδια και λιγότερους καρδιαγγειακούς θανάτους. Επίσης, σημειώθηκε επιβράδυνση της εξέλιξης της στεφανιαίας νόσου ή ακόμα και υποχώρηση των στενώσεων που δημιουργήθηκαν στα αγγεία», επισημαίνει η κ. Γενοβέφα Κολοβού, Διευθύντρια Προληπτικής Καρδιολογίας στο Metropolitan Hospital.

Τι είναι η χοληστερόλη;

Η χοληστερόλη γνωστή κοινώς ως «χοληστερίνη», ανήκει στην ομάδα των λιπιδίων, και παράγεται κυρίως στο συκώτι και σε μικρότερο βαθμό, προέρχεται από τις τροφές. Η χοληστερόλη κυκλοφορεί στο αίμα με τέσσερις μορφές. Οι δύο μορφές της, η χοληστερόλη της χαμηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνης (LDL χοληστερόλη) και η χοληστερόλη της υψηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνης (HDL χοληστερόλη) είναι οι πιο γνωστές. Οι άλλες δυο είναι η πολύ χαμηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνη (VLDL) και η λιποπρωτεΐνη (α).
Η LDL χοληστερόλη ονομάζεται «κακή» επειδή τα αυξημένα επίπεδά της στο αίμα (υπερχοληστερολαιμία) ευθύνονται για την ανάπτυξη της στεφανιαίας νόσου. Η HDL χοληστερόλη, ονομάζεται «καλή» επειδή αναστέλλει την ανάπτυξη της αθηροσκλήρωσης.

Τι είναι τα τριγλυκερίδια;

Στην ομάδα των λιπιδίων, εκτός της χοληστερόλης, ανήκουν και τα τριγλυκερίδια. Η κύρια μάζα των λιπιδίων της τροφής αποτελείται από τα τριγλυκερίδια, ωστόσο αυτά συντίθενται και από τον οργανισμό μας.

Διατροφή

Η χοληστερόλη της τροφής προέρχεται από τα ζωικά προϊόντα. Η μεγαλύτερη ποσότητα χοληστερόλης περιέχεται στα ζωικά όργανα (το εσωτερικό του εγκεφάλου, το πάγκρεας, τα νεφρά, το ήπαρ). Το κρέας δεν περιέχει μεγάλη ποσότητα χοληστερόλης, αλλά επειδή η ημερήσια κατανάλωσή του είναι μεγάλη, συμμετέχει σημαντικά στην ημερήσια πρόσληψη της χοληστερόλης. Τα κορεσμένα λιπαρά οξέα όπως και η διατροφική χοληστερόλη αυξάνουν τα επίπεδα της ολικής χοληστερόλης και των τριγλυκεριδίων.

Υπολιπιδαιμική αγωγή

Η υπολιπιδαιμική αγωγή χορηγείται στις δυσλιπιδαιμίες (υπερχοληστερολαιμία ή/και υπερτριγλυκεριδαιμία), στους ασθενείς με στεφανιαία νόσο, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, νόσο των καρωτίδων, περιφερική αρτηριοπάθεια, σακχαρώδη διαβήτη κ.ά.

Παρεμβατική αντιμετώπιση

Η παρεμβατική αντιμετώπιση των δυσλιπιδαιμιών εφαρμόζεται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, κυρίως σε ασθενείς με σοβαρή υπερχοληστερολαιμία ή/και σοβαρή υπερτριγλυκεριδαιμία. Η πιο συχνή παρέμβαση είναι η λιποπρωτεϊνική αφαίρεση.

Θεραπευτικοί στόχοι της μείωσης της LDL χοληστερόλης

«Το πόσο πρέπει να μειώσουμε την LDL χοληστερόλη εξαρτάται από την κατάσταση του εξεταζόμενου ατόμου. Στα άτομα πολύ υψηλού κινδύνου η LDL χοληστερόλη πρέπει να είναι κάτω από 55 mg/dL, στα άτομα υψηλού κινδύνου πρέπει να είναι κάτω από 70 mg/dL και στα άτομα χωρίς παράγοντες κινδύνου (π.χ. παχυσαρκία, υπέρταση, κάπνισμα, σακχαρώδης διαβήτης) πρέπει να είναι κάτω από 100 mg/dL. Τα τριγλυκερίδια πρέπει να είναι κάτω από 150 mg/dL», εξηγεί η ιατρός.

Χορήγηση Φαρμάκων

Η χορήγηση φαρμάκου στηρίζεται στην κλινική κατάσταση του ασθενούς. Δεν υπάρχει περιορισμός όσον αφορά στην ηλικία. Τα υπολιπιδαιμικά φάρμακα μπορούν να χορηγηθούν και στα παιδιά εάν αυτά έχουν σοβαρή υπερχοληστερολαιμία.

Δυσλιπιδαιμίες

Οι δυσλιπιδαιμίες διακρίνονται σε πρωτογενείς (κληρονομούνται) και δευτερογενείς (διαταραχές οι οποίες οφείλονται σε γνωστά νοσήματα ή σύνδρομα πέρα από τα λιπίδια που όμως τα επηρεάζουν).
Πρωτογενείς δυσλιπιδαιμίες
Στις πρωτογενείς δυσλιπιδαιμίες ανήκει η οικογενής υπερχοληστερολαιμία, η οικογενής συνδυασμένη δυσλιπιδαιμία, η τύπου ΙΙΙ δυσλιπιδαιμία και η οικογενής υπερτριγλυκεριδαιμία

Οικογενής υπερχοληστερολαιμία

Η οικογενής υπερχοληστερολαιμία προκαλείται κυρίως από τη μετάλλαξη του γονιδίου του υποδοχέα των σωματιδίων LDL. Έχουν περιγραφεί περισσότερες από 2.000 μεταλλάξεις (γενετικές ανωμαλίες) του LDL υποδοχέα. Οι μεταλλάξεις αυτές οδηγούν στη συσσώρευση της χοληστερόλης στο πλάσμα. Η οικογενής υπερχοληστερολαιμία εμφανίζεται είτε ως ετερόζυγη, είτε ως ομόζυγη μορφή. Η ετερόζυγη μορφή (δυσμενής επίδραση μετάλλαξης κατά 50%) εμφανίζεται με συχνότητα ένα παιδί σε 200-500 γεννήσεις και η ομόζυγη μορφή (δυσμενής επίδραση μετάλλαξης κατά 100%) με συχνότητα ένα παιδί σε 400.000-600.000 γεννήσεις.

Τα άτομα με ετερόζυγη οικογενή υπερχοληστερολαιμία παρουσιάζουν πρώιμη στεφανιαία νόσο, στένωση των καρωτίδων ή/και περιφερική αρτηριοπάθεια. Τα άτομα με ομόζυγη παρουσίασαν έμφραγμα μυοκαρδίου, στενώσεις των καρωτίδων ή σοβαρή στένωση της αορτικής βαλβίδας στην παιδική ηλικία.

Οικογενής συνδυασμένη δυσλιπιδαιμία

Η οικογενής συνδυασμένη δυσλιπιδαιμία δεν εκδηλώνεται κλινικά με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους πάσχοντες. Σπάνια εμφανίζονται ξανθώματα και στο πλάσμα παρατηρείται μέτρια αύξηση της χοληστερόλης και μέτρια ή μεγάλη αύξηση των τριγλυκεριδίων.
Συχνά η πάθηση εκδηλώνεται όταν προστεθούν άλλες παθήσεις όπως σακχαρώδης διαβήτης, παχυσαρκία, υποθυρεοειδισμός, κ.ά.
Τα άτομα με οικογενή συνδυασμένη δυσλιπιδαιμία συχνά παρουσιάζουν πρώιμη στεφανιαία νόσο, περιφερική αρτηριοπάθεια και σπάνια παγκρεατίτιδα.

Οικογενής υπερτριγλυκεριδαιμία

«Η οικογενής υπερτριγλυκεριδαιμία προκαλείται από γενετική βλάβη, η οποία μέχρι στιγμής είναι άγνωστη. Είναι μονογονιδιακή δυσλιπιδαιμία. Μπορεί να μείνει ασυμπτωματική και να εμφανισθεί μόνο με την προσθήκη άλλης πάθησης όπως παχυσαρκία, αλκοολισμός, υποθυρεοειδισμός, σακχαρώδης διαβήτης. Στα παιδιά εμφανίζεται μετά τα 16 τους χρόνια. Τα κλινικά σημεία της οικογενούς υπερτριγλυκεριδαιμίας είναι εξανθηματικά ξανθώματα, ηπατομεγαλία (διογκωμένο ήπαρ που διαπιστώνεται ύστερα από ψηλάφηση ή υπερηχογράφημα), αυξημένα τριγλυκερίδια στο πλάσμα και φυσιολογική/οριακά αυξημένη χοληστερόλη», αναφέρει η κ. Κολοβού.

Δευτερογενείς δυσλιπιδαιμίες

Νοσήματα που μπορεί να προκαλέσουν δευτερογενείς δυσλιπιδαιμίες είναι:
α. Νοσήματα νεφρών (αυξημένη ολική χοληστερόλη, αυξημένα τριγλυκερίδια)
β. Νοσήματα θυρεοειδούς (πολύ αυξημένη χοληστερόλη)
γ. Παχυσαρκία (αυξημένη χοληστερόλη, αυξημένα τριγλυκερίδια)
δ. Σακχαρώδης διαβήτης (αυξημένη χοληστερόλη, αυξημένα τριγλυκερίδια και μειωμένη HDL χοληστερόλη)
ε. Μεταβολικό σύνδρομο (αυξημένα τριγλυκερίδια, μειωμένη HDL χοληστερόλη)

Μεταγευματική λιπαιμία

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το περνάμε σε μεταγευματική κατάσταση. Οι μεταγευματικές λιποπρωτεΐνες πλούσιες σε τριγλυκερίδια και τα υπολείμματα αυτών, αποτελούν έναν πληθυσμό συμπλεγμάτων διαφορετικής καταγωγής και σύστασης. Επίσης, διαφέρουν στην αλληλεπίδραση με τους κυτταρικούς υποδοχείς, και ως αποτέλεσμα έχουν την πιθανότητα να προκαλέσουν αθηροσκλήρωση.

Οι πλούσιες σε τριγλυκερίδια λιποπρωτεΐνες που προέρχονται από το ήπαρ ή από το έντερο, προκαλούν τη φυσιολογική μεταγευματική αύξηση των τριγλυκεριδίων (μέχρι 220 mg/dL), η οποία εμφανίζεται στις 3 έως 7 ώρες μετά από γεύμα πλούσιο σε λίπος.

«Οι ασθενείς με στεφανιαία νόσο, ακόμα και χωρίς σημαντικές διαταραχές λιπιδίων νηστείας (8-12 ώρες χωρίς πρόσληψη τροφής), έχουν αυξημένα επίπεδα και μειωμένο καταβολισμό των υπολειμμάτων χυλομικρών για περισσότερο από 8 ώρες μετά τη φόρτωση με λίπος, που μπορεί να είναι ένας πιθανός σημαντικός αιτιολογικός μηχανισμός για την ανάπτυξη της αθηροσκλήρωσης.
Η σχέση μεταξύ της μεταγευματικής λιπαιμίας και της στεφανιαίας νόσου είναι γνωστή από το 1950.

Για τον προσδιορισμό της μεταγευματικής λιπαιμίας συνιστάται καμπύλη λίπους.
Η καμπύλη λίπους αποτελείται από 2 μετρήσεις των τριγλυκεριδίων (μία πριν και μία 4 ώρες μετά τη λήψη ειδικού γεύματος πλούσιου σε κορεσμένα λίπη) .
 

του Πέτρου Αργυρίου

«Θα τους κάνουμε τα μούτρα κιμά, που δεν μας σέβονται».

Αυτό λένε και πράττουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Και όλως παραδόξως, αυτό ακριβώς ήταν και το σκεπτικό της ρωσικής εισβολής.

Ο Πούτιν, έστειλε εδώ και καιρό τελεσίγραφο. Ενώ όλες οι προηγούμενες ρωσικές επιχειρήσεις ήταν αιφνιδιαστικές, έστηνε στρατεύματα για εβδομάδες έξω από την Ουκρανία. Τι άλλο μήνυμα έπρεπε δηλαδή να στείλει πριν αρχίσει το τρολάρισμα του στιλ πείτε μας πότε θα μπούμε;

Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις. Υπάρχουν ελιγμοί. Από τον Ζελένσκι για κερδίσει χρόνο και να εξελιχτεί η ρωσική εισβολή σε πόλεμο φθοράς σε όλα τα επίπεδα. Και από τους Ρώσους για να προσποιούνται ότι είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να διαπραγματευτούν.

Δεν είναι. Υπάρχει μόνο η διπλωματία των όπλων πλέον. Ακόμη και πυρηνικών.
Δεν δύναται να υπάρξει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Μα κανένα.
Το ζήτημα, είναι πολύ μεγαλύτερο από την Ουκρανία. Η μόνη διαπραγμάτευση που μπορεί να γίνει, είναι ανάμεσα στην Δύση και την Ρωσία.

Ανάμεσα σε Ρωσία κι Ουκρανία, δεν γίνεται διαπραγμάτευση. Δεν γίνεται να γίνει. Οι Ρώσοι δεν έχουν αιτήματα. Έχουν απαιτήσεις. Ο Πούτιν έδειξε ότι είναι αποφασισμένος να πάει μέχρι τέλους και σε αυτήν την περίπτωση το τέλος είναι όσο πιο αμετάκλητο κι οριστικό μπορεί να είναι ένα τέλος.

Οι δύο πλευρές είναι απελπιστικά ανελαστικές. Τι θα κάνει ο Ζελένσκι; Θα είναι ο πρόεδρος που συνθηκολόγησε με την διχοτόμηση της χώρας του;

ΤΙ θα κάνει ο Πούτιν; Θα γυρίσει με τόσους νεκρούς φαντάρους και αμάχους στον λαιμό του και με τόσο δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος στον μέσο Ρώσο, χωρίς να έχει να επιδείξει χειροπιαστά και μεγάλα οφέλη σαν λα΄φυρα του πολέμου;

Τι θα πει στον ρωσικό λαό και στις μανάδες που χάσαν τα παιδιά τους; Έκανα μ@λ@κί@;
Η μία πλευρά θέλει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και την αξιοπρέπεια της. Κι η άλλη την περηφάνια της.
Ο Πούτιν θέλει ξεκάθαρα την Νότια Ουκρανία. Αυτός είναι ο στόχος του. Δεν είναι η κατάληψη της Ουκρανίας.
Το Κίεβο, πέρα από την συμβολική του σημασία, είναι, επιχειρησιακά, αντιπερισπασμός.

Αλλού γίνεται η ρωσική επέλαση.

Οι Ευρωπαίοι πυροβολούν τα πόδια τους. Ναι θα ματώσει η Ρωσία. Αλλά έχει πάρει τα μέτρα της. Και θα πάρει περισσότερα. Το εξωτερικό της χρέος είναι 14% του ΑΕΠ της και έχει φροντίσει να έχει 600 δις σε αποθεματικά. Θα πληρώσει σε υποτιμημένα ρούβλια, θα εθνικοποιήσει τις εταιρίες εχθρικών χωρών και πιθανόν να επιτάξει τις περιουσίες των ολιγαρχών.

Οι ευρωπαίοι βλέπουν στον πόλεμο το μεθαύριο και τα μεγάλα ΘΑ τους. Θα εξοπλιστούμε, θα απεξαρτηθούμε ενεργειακά, θα πάμε βίαια στην πράσινη ενέργεια, θα φέρουμε υγροποιημένο αέριο. Τίποτε από όλα αυτά δεν αφορά το άμεσο μέλλον για το οποίο δεν έχουν κάνει τίποτε άλλο από το να το επιδεινώνουν.

Η βίαια ενηλικίωση της Ευρώπης δεν είναι παρά το απόλυτο ξεμώραμα. Ας φρόντιζαν όταν οργάνωσαν το πραξικόπημα στην Ουκρανία που ήταν ο καταλύτης όλων των τωρινών εξελίξεων.
Σε έναν αγώνα πυγμαχίας, θα κερδίσει αυτός που θα ματώσει λιγότερο και θα αντέξει περισσότερο τα χτυπήματα.

Δεν είναι μόνο η ενέργεια, αν και αυτή και μόνο θα ήταν αρκετή να συμπαρασύρει όλα τα υπόλοιπα. Πόσο μάλλον όταν είναι και όλα τα υπόλοιπα. Σιτηρά, τουρισμός, σπάνιες γαίες και μέταλλα.
Μιλάμε για έναν παραγωγικό και καταναλωτικό Αρμαγεδδών που θα ξεπεράσει κατά πολύ τις ήδη φριχτές συνέπειας της καταστροφικής αντιμετώπισης της πανδημίας και μάλιστα, αμέσως μετά την άτυπη λήξη της πανδημίας.

Ανέχεια. Ήδη, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα, πριν την ουκρανική κρίση, έφτασε στο 7%; Πόσο θα φτάσει τις επόμενες «κρίσιμες» βδομάδες; Τους επόμενους κρίσιμους μήνες και χρόνια; 15%, 25%; 30%; Πως θα ζήσουν οι ήδη ρημαγμένοι μικροαστοί των 700 ευρώ, με το κόστος ζωής να ανεβαίνει κατά 40%; Πόσες δουλειές ακόμη θα κλείσουν από την μειωμένη ζήτηση λόγω του κόστους ζωής και την μειωμένη παραγωγή λόγω του κόστους λειτουργίας;

Όταν παίρνουν φόρα, φόρα καταφόρα.  

Και μεις απλά παρακολουθούμε ως θεατές την καταστροφή των ζωών μας.

Η Τουρκία βγαίνει κερδισμένη για δεκάδες λόγους. Αγοράζει φθηνή ενέργεια, θα το ρίξει πάλι στο λαθρεμπόριο ενέργειας και πρώτων υλών, θα έχει όλο τον ρωσικό τουρισμό κι εμφανίζεται ως διαπραγματευτής, ενώ χάρη στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, η κυπριακή κατοχή και το τουρκικό Casus Belli έχει παραγκωνιστεί από την εισβολή στην Ουκρανία. Ο δικός της επεκτατισμός, μπορεί να συνεχίζει ανενόχλητα.

Οι εξοπλισμοί της Ουκρανίας, το μόνο που θα καταφέρουν είναι μεγαλύτερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Και μόνο το να αλιευτούν οι νάρκες στις Ουκρανικές πόλεις, θα είναι μια τεράστια πρόκληση.

Δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Για δεκάδες προφανείς λόγους, ο Πούτιν, είχε δώσει εντολές να υπάρχουν οι ελάχιστες δυνατές απώλειες σε αμάχους. Αν ήθελε και δεν τον ένοιαζε, θα είχε ισοπεδώσει την Ουκρανία. Κράτησε όμως το πιο αξιόμαχο μέρος του ρωσικού στρατού για τις αμυντικές ανάγκες της χώρας και για τυχόν κλιμάκωση, για την οποία είναι έτοιμος και αποφασισμένος.
Ο σεβασμός της ουκρανικής ζωής, δεν θα κρατήσει για πολύ. Για τους Ρώσους, η κάθε ζωή του αμούστακου φαντάρου, μετράει όσο, αν όχι περισσότερο από αυτή ενός Ουκρανού αμάχου.
Όσο βαλτώνει η ρωσική επέλαση, τόσο πιο πολύ αίμα θα χυθεί.

Από πότε οι Ευρωπαίοι, κορυφαίοι στον αμοραλιστικό τρόπο ζωής, από πότε οι κατ’ εξακολούθηση καταπατητές του διεθνούς δικαίου, γεμίσαν με ιδανικά, διαφορετικά στην κάθε κρίση;  
Φυσικά και πρόκειται για υποκρισία, κορυφαία. Μια υποκρισία που θα την πληρώσουν σχεδόν όλοι οι λαοί της Ευρώπης.

Θέλουν να δείξουν στον Πούτιν ποιος είναι το αφεντικό;

Όλοι ξέρουμε ποιοι είναι τα αφεντικά τους: Οι αμερικάνοι που θα πουλήσουν το πανάκριβο στοκ τους από σχιστολιθικό τους πετρέλαιο και θα διασώσουν τουλάχιστον αυτόν τον ελλειμματικό κλάδο της οικονομίας τους ενώ θα πουλήσουν όπλα. Πάρα πολλά όπλα.

Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

Στην οικονομική κρίση των ΗΠΑ το 2009 που προκλήθηκε από την φούσκα των στεγαστικών δανείων, οι Ευρωπαίοι στα μουλοχτά, αγόρασαν αμερικάνικα παράγωγα στεγαστικών δανείων των οποίων η αξιολόγηση και η αξία έπεσε δραματικά μέσα σε λίγες μέρες. Κι έτσι προέκυψε η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, την οποία ξέρουμε ποια χώρα την πλήρωσε πιο ακριβά.

Είναι επικίνδυνοι για τους λαούς τους. Θα απεξαρτηθούν λέει από μια φθηνή εξάρτηση για να εξαρτηθούν σε πολύ ακριβότερες.
Λαμπροί. Σπουδαίοι. Χειροκροτήστε τους καθώς μας σέρνουν όλους στον γκρεμό.
Δεν χορταίνουμε ρε αδερφέ κρίσεις. Ταϊστε μας κρίσεις. Γιατί οι κρίσεις κάνουν καλό στους κροίσους.

Πολιτισμός που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις, απλά θα καταρρεύσει. Και ο Δυτικός πολιτισμός, όχι μόνο δεν ανταπεξέρχεται στις προκλήσεις τις εποχής του, αλλά έχει στήσει φάμπρικα κρίσεων.

Θα νοσταλγούμε την πανδημία με αυτά που θα μας φέρουν.

Κάθε πέρσι και καλύτερα. Θα έχουμε μόνο παρελθόν και θα είναι τόσο επώδυνο το παρόν που θα θέλουμε να ξεχάσουμε και το ότι κάποτε, ζούσαμε.
Κι έτσι θα εξοικειωθούμε με την κατάντια μας. Σε έναν ακόμη ιστορικό συμβιβασμό των κατατροπωμένων λαών με τους ελίτ τους που τους καταδυναστεύουν όλο και περισσότερο.

Πηγή: agriazwa.blogspot.com, 11/3/2022
 

9, 10, 16, 17, 30 Απριλίου &

1η Μαΐου

ώρα 9.00μμ

ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΛΙΕΡΟΗΣ

Λίγα λόγια για την παράσταση

Η “σπείρα” το κέντρο της ύπαρξης μας...της κίνησης μας...

Ο “συνδετικός ιστός” που μας ενεργοποιεί διαρκώς και μας επιτρέπει την σύνδεση με τον εαυτό μας και τους άλλους…

Η ανισορροπία που έρχεται ξαφνικά…

Η μετακίνηση στον χώρο για να ισορροπήσουμε ξανά…

Οι μνήμες, οι σκέψεις, οι σχέσεις, αυτά που μας ταράζουν...

H παράσταση είναι αποτέλεσμα κινητικής και σωματικής έρευνας -πριν τη διαδικασία των προβών πραγματοποιήθηκε και ερευνητικό εργαστήρι-με βασικά εργαλεία τις πρακτικές somatics και ειδικότερα το contact improvisation και το ‘λεξικό’ κίνησης Αxis syllabus. Οι πρακτικές αυτές βοηθούν τους χορευτές να βιώνουν την κίνηση συνειδητά και να έχουν παρουσία στη στιγμή, επιδιώκοντας να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με το κοινό σε ένα βαθύτερο επίπεδο ώστε να νιώσουν αμφότεροι τη σύνδεση και τα νοήματα του χορού.

Αυτά που μας συμβαίνουν και μας ταράζουν μας δίνουν εργαλεία επιβίωσης.

Η ίδια η ζωή με τα απρόβλεπτα και τις εκπλήξεις, δηλαδή, μας κινεί διαρκώς προς κάτι νέο, συχνά δύσκολο και νεφελώδες, περίεργο, δυσνόητο κι ενίοτε σκοτεινό…

Αυτά που μας πληγώνουν τι τα κάνουμε; Τα απορροφούμε, τα αφήνουμε; Τι επιλέγουμε, τι δέχομαστε, πού λέμε όχι; Πού επιτρέπουμε και τι μας επιτρέπεται;

Κι εδώ αρχίζει η ισορροπία της ύπαρξής μας ανάμεσα στο ‘εγώ κι ο

κόσμος’, ‘εγώ κι οι άλλοι’, ‘εγώ κι εσύ’.

Πληροφορίες Παράστασης

Χορογραφία: Τέτη Νικολοπούλου

Ερμηνεύουν: Τίμος Ζέχας, Μαρία Φουντούλη, Μαρίνα Τσαπέκου, Ματίνα Κωστιάνη

Πρωτότυπη Μουσική: Βαγγέλης Αλεξόπουλος, Χρύσα Παπαδοπούλου Merendez

Δραματουργία: Κατερίνα Νικολοπούλου

Διδασκαλία Axis Syllabus: Τίμος Ζέχας

Κοστούμια: Θεοδώρα Σουμαλεύρη

Φωτισμοί: Φαίδων Κωνσταντινίδης

Επικοινωνία: Μαρία Κωνσταντοπούλου

Σχεδιασμός αφίσας: Έλενα Προβατά

Θέατρο Καλλιρόης

Καλλιρόης 10, Αθήνα

 Μετρό Ακρόπολη

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ, μειωμένο 8 ευρώ

Τηλ. Κρατήσεων

6932376259, 2109210677

Σημείωμα Τέτης Νικολοπούλου

Οι πρόβες μας υπήρξαν μια τόσο δημιουργική διαδικασία, ένας συνεχής καλλιτεχνικός διάλογος με τους συνεργάτες μου οι οποίοι, με τη διαρκή τους ενέργεια, ζωντάνεψαν και εξέλιξαν κάθε ιδέα δίνοντάς τους δύναμη και ροή. Η ιδέα της ‘ταραχής’ ήρθε από την παλιά αγγλική έκφραση ‘ you always unbalance me’, η οποία μου δημιούργησε μια αποκαλυπτική εικόνα, αρκετή για να χτίσουμε αυτό το έργο και να δώσουμε στα ντουέτα μας (αγαπημένη μου και αναπόφευκτη συνθήκη) το πλαίσιο να διαμορφωθούν. Η ισορροπία είναι μια στάση ζωής και φτιάχνεται μέσα από αυτά που έχουμε δομήσει. Ωστόσο, κάθε τόσο, αυτή διαταράσσεται από μνήμες, σκέψεις, από τους άλλους και απρόβλεπτους εξωτερικούς παράγοντες (υπερβολικές επιρροές τελευταία), για να ισορροπήσει ξανά σε μίαν άλλη νέα θέση, η οποία τελικά εμπεριέχει τις ταραχές που δεν μας σκοτώνουν.

Τη χρονιά που πραγματοποιούσαμε τις πρόβες συνέβησαν πολλά, σε προσωπικό, και κοινωνικό επίπεδο, ενώ ταραχές μεγάλης εμβέλειας μας μετακίνησαν δραστικά.

Ωστόσο, κάποιες μας έφεραν πιο κοντά και απλώνοντας τα χέρια ενωνόμαστε και προσπαθούμε να ισορροπούμε κάθε φορά… ξανά.

Άλλωστε, μόνο μαζί θα φτάσουμε ασφαλείς στην σταθερή θέση/δράση της ανθρωπιάς.

Βιογραφικό σημείωμα Τέτης Νικολοπούλου

H Τέτη Νικολοπούλου είναι χορεύτρια, χορογράφος, δασκάλα χορού και φυσικής αγωγής. Είναι απόφοιτη της Επαγγελματικής Σχολής χορού Νίκης Κονταξάκη και του ΤΕΦΑΑ Αθήνας (PhD και Μaster πάνω στις πρακτικές Somatics). Έχει παρακολουθήσει εντατικά σεμινάρια χορού στα Movement research, Merce Cunningham, Paul Taylor και Alvin Aily Studios στη N.Yόρκη και στο Laban Centre, Λονδίνο. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στις Release τεχνικές, τον αυτοσχεδιασμό, το contact improvisation και το Axis Syllabus με τους David Zabrano, Thomas Mettler, Gwen Welliver, Maxine Heppner, Nita Little, Χριστίνα Κλεισιούνη, Frey Faust, Τίμο Ζέχα, κ.ά. Το 1992 βραβεύτηκε στους διαγωνισμούς Ραλλούς Μάνου και ΕΟΤ για τη χορογραφία της Προκατάληψη ενώ το 2005, 2007, 2017, 2018 και 2021 επιχορηγήθηκε για τη δουλειά της από το ΥΠΠΟΑ.  Έχει χορογραφήσει πάνω από 30 παραστάσεις και έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ (Σωματείο Ελλήνων χορογράφων (1992-2015), Δήμος Αθηναίων/Ολυμπιάδα 2004, φεστιβάλ χορού Ακροποδητί, φεστιβάλ Capo Verde, Athens Video Dance Festival), σε πλατφόρμες χορού (ΣΕΧ-Μέγαρο μουσικής/ θέατρο Μ. Κακογιάννης) και εκθέσεις (Rooms- Gallery Καππάτος, Μουσείο Ακρόπολης, Cheap Art/ back to Athens). Έχει χορογραφήσει για παιδικά μουσικοθεατρικά (Είκασμα, Αφρός), για το σινεμά (Τάκης Σπυριδάκης), για μουσικούς (Πυξ-Λαξ), για το θέατρο (Βασίλης Παπαλαζάρου, Πηνελόπη Πιτσούλη, Χρύσα Αποστολάτου, Στράτος Τζόρτζογλου, Αγγελική Γκιργκινούδη, Λάμπρος Γιώτης). Ως χορεύτρια έχει συνεργαστεί με χορογράφους όπως Ντορίνα Καλεθριανού, Αγγέλα Λύρα, Ντόρα Μητροπούλου, Maxine Heppner, Χριστίνα Κλεισιούνη, Βικτωρία Νούμτα, Νατάσσα Αβρά, κ.ά. Διδάσκει contact improvisation σε επαγγελματικές και ερασιτεχνικές σχολές χορού, ενώ δίνει διαλέξεις και πραγματοποιεί εργαστήρια και σεμινάρια πάνω στις πρακτικές  somatics. Έχει διδάξει ως guest teacher στο διεθνές φεστιβάλ contact improvisation στο Freiburg, το 2019. Το 2020 εκπόνησε, στο ΕΚΠΑ, διδακτορική διατριβή με τίτλο: «Ο αυτοσχεδιασμός με επαφή (contact improvisation) στην Ελλάδα ως σωματοποιημένη πρακτική: Ιστορία, ιδεολογία και καλλιτεχνική  δημιουργία».

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ.Α για το έτος 2021-22

Ας πούμε λίγα λόγια και για τον περιβόητο πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας!

83 ολόκληρα χρόνια περάσανε από τότε που ο Ναζισμός έδωσε το παρόν και με αιχμή του Δόρατος τη Γερμανία, για άλλη μια φορά, και Χρηματοδότη τις Η.Π.Α., αιματοκύλισαν την Ευρώπη, κυρίως,  και δόθηκε στους Λαούς η αίσθηση ότι κατόπιν ηττήθηκε και θα υπήρχε πλέον μια Ειρηνική Πορεία της Ανθρωπότητας. Πολλοί οι πανηγυρισμοί, οι Δηλώσεις των Μεγάλων «Ηγετών της Νίκης» με το Σύνθημα «ποτέ πια Ναζισμός» να κυριαρχεί στη Ζωή των Ανθρώπων.

Το πόση ουσία υπήρχε και πόση αλήθεια κρυβόταν πίσω από αυτό, άρχισε να φαίνεται για τους παρατηρητικούς της διαδρομής, και εκδηλώθηκε με τον πιο προκλητικό τρόπο στις Ημέρες μας με την κατάργηση DE FACTO όλων των Καταστατικών των Διεθνών Οργανισμών, των Διεθνών Συμβάσεων και Συνταγμάτων των Κρατών  , με αφορμή ένα απλό Ιατρικό γεγονός.

Και έφτασε στο απόλυτο με την επίσημη εμφάνιση πλέον του Ναζισμού στην Ουκρανία, όπου στίφη Ναζί, έχοντας τη στήριξη και συμπαράσταση των «Κυβερνήσεων του Ελεύθερου Κόσμου», προσπάθησαν να επιβάλλουν την αρρωστημένη Θεωρία τους σε όλους τους Πολίτες αυτής της Χώρας , με στόχο οι Προστάτες τους να ολοκληρώσουν τον στραγγαλισμό της Ρωσίας, που είχε ξεκινήσει μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και παρά τις δεσμεύσεις τους για το αντίθετο.

Είχαν αποδεχθεί και συμπεριλάβει στο ΝΑΤΟ όλα τα Κράτη της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Τώρα λοιπόν θεώρησαν ότι ήρθε η πολυπόθητη στιγμή, η ευκαιρία να καταλάβουν και τη Ρωσία μέσω του Ναζιστικού Καθεστώτος της Ουκρανίας.

Στον προγραμματισμό τους όμως αυτόν δεν έλαβαν υπ όψιν τους ότι η Ρωσία δεν είναι πλέον η Ρωσία του Γέλτσιν αλλά μια Ρωσία ανάλογη με τη Ρωσία του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ που όπως είχε υποχρέωση υπερασπίζεται την Εθνική της Ανεξαρτησία η οποία όλο και περισσότερο ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ. Κάποια στιγμή λοιπόν ας καταλάβουν όλοι ότι θα πρέπει να μην επιτρέψουμε πάλι στα Διεθνή Γεράκια να προστατεύουν τα συμφέροντά τους και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παντού στον Πλανήτη, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Σομαλία, στην Υεμένη, στην ΚΥΠΡΟ και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.

Εμείς προσδοκούμε αυτή η περίοδος να καταστρέψει ολοσχερώς το ΝΑΖΙΣΜΟ και οι ΛΑΟΙ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ:

ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ!

Πηγή: ene-ap.gr

Ξαφνικά, εδώ κι ένα δεκαήμερο ο ειδησεογραφικός βομβαρδισμός για τις «εκατόμβες της πανδημίας» σίγησε. Όχι επειδή το συμβάν θεωρήθηκε λήξαν: τα τιμωρητικά μέτρα της κυβέρνησης κατά των «απείθαρχων» πολιτών σε αγαστή σύμπραξη με τους εργοδοτικούς εκβιασμούς, η δημόσια μασκαράτα της «προφύλαξης», ο φόρος υγείας στους πολίτες κάποιας ηλικίας που εννοούν να προστατεύσουν  τον εαυτό τους από μια ναζιστικού τύπου γενετική παρέμβαση και, πάνω απ’ όλα, η μεθοδευμένη στρατηγική εξόντωσης κάπου 10.000 ανυπότακτων υγειονομικών, συνεχίζονται με ανανεωμένο σαδισμό κι εκδικητική εμμονή – δείχνοντας πώς οι στόχοι τους ούτε βραχυπρόθεσμοι ούτε απλώς «υγειονομικοί» ήταν. Ο λόγος είναι ότι η κυβερνητικά επιδοτούμενη βιομηχανία των fake news ανέλαβε νέα αποστολή, όπου και μετέφερε άρδην όλο το τεχνικό της προσωπικό: μια κολοσσιαία προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ των ΝΑΤΟϊκών της αφεντικών και την ευρωπαϊκών τους δεκανέων, κατά του γεωστρατηγικού τους αντιπάλου, της Ρωσίας.

Ακόμα μία φορά η «Ευρώπη», παραδειγματικά δυσλειτουργική και ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα που γεννά η ίδια η αρχιτεκτονική της, αποφάσισε να παίξει τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου πυροβολώντας τα πόδια της. Η προθυμία της να πληρώσει, τουλάχιστον οικονομικά εάν όχι και με όρους ασφάλειας, το κόστος των αποφάσεων του στρατηγικού της «προστάτη», κατασιγάζοντας εν μιά νυκτί τα κατά καιρούς τραυλίσματα δοκιμαστικής και άτολμης «διαφοροποίησης», είναι πέραν ενός σημείου ανεξήγητη – αλλ’ ας πούμε ότι αυτό είναι μια ξεχωριστή συζήτηση, που μπορεί να γίνει σε δεύτερη φάση… Εκείνο που τώρα μας απασχολεί είναι η διαστροφή των σημασιών που έχει γίνει βαρύ υπερόπλο στα χέρια των επιγόνων του Διαφωτισμού και υπερήφανων κατά τ’ άλλα για τον «ορθολογισμό» τους (το ίδιο όπλο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον μας στη διάρκεια της πανδημικής σκηνοθεσίας), και η ολοκληρωτικού τύπου φίμωση της σκέψης και του δημόσιου λόγου σε αυτό το κομμάτι του κόσμου που έχει το θράσος ν’ αποκαλεί τον εαυτό του «φιλελεύθερη/ες δημοκρατία/ες». Όχι, δεν είναι ο πυρηνικός όλεθρος που μας απειλεί τούτη τη στιγμή, όχι περισσότερο τουλάχιστον απ’ όσο μας απειλούσε από το 1945 και μετά· είναι η φρικιαστική έγερση του ολοκληρωτισμού με κοινοβουλευτικό μανδύα, η οργουελιανή στόχευση στον πυρήνα των κυττάρων και της σκέψης μας, προαιώνιο όνειρο κάθε ολοκληρωτισμού που τώρα επιτέλους γίνεται εφικτό με την εφιαλτική συνδρομή μιας μακάβριας τεχνολογίας.

Παρ’ όλο που η νέα ιερή συμμαχία διατυμπανίζει την «κατακραυγή ολόκληρου του κόσμου» για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο «κόσμος» αυτός, αν προσέξει κανείς καλύτερα, δεν είναι άλλος από τον αγγλοσαξωνικό-βορειοατλαντικό άξονα και του ευρωπαίους υποτελείς του (απ’ όπου απουσιάζει, περιέργως, το Ισραήλ, παρ’ όλο που δεν παρέλειπε να εξοπλίζει τις ουκρανικά νεοναζιστικά τάγματα με οπλισμό υψηλής τεχνολογίας, όπως άλλωστε κι η Τουρκία: μήπως επειδή και οι δύο γνωρίζουν πως η καταδίκη μιας «εισβολής» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά μείζονα λόγο εναντίον τους, αν υπήρχε ίχνος συνέπειας στις άσφαιρες ρητορείες —αλλά εγκληματικές πρακτικές— της Δύσης); Και ποια η δικαιολογία της «κατακραυγής»; Η στρατιωτική εισβολή, ακούμε, που παραβιάζει της κατοχυρωμένη από το διεθνές δίκαιο εδαφική και πολιτική ανεξαρτησία μιας χώρας. Είναι η φυσική αγανάκτηση, αν θέλετε, που όλος ο κόσμος νιώθει ενστικτωδώς απέναντι στον επιτιθέμενο. Μάλιστα. Πριν πάμε να δούμε όμως ποιος ακριβώς είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος, μπορούμε να θέσουμε, υποθέτω, το απλό ερώτημα:

-δεν ήταν παραβίαση της εδαφικής και/ή πολιτικής ανεξαρτησίας μιας χώρας, και αισχρή προσβολή του διεθνούς δικαίου, η επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967 και η οργάνωση μιας τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974·

• η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου Αλιέντε και η επιβολή μιας αιμοσταγούς δικτατορίας στη Χιλή το 1973·
• η βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας και η παράνομη απόσπαση του Κοσόβου από τη Σερβία· η διαδοχική καταστροφή του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης, της Υεμένης και του Σουδάν – για να περιοριστώ μόνο στο τελευταίο ήμισυ του αιώνα, και παραλείποντας πολλά;
•  Ποια «αυταρχική» δύναμη ενορχήστρωσε αυτά και άλλα πολλά εγκλήματα κατά του διεθνούς δικαίου, ζητώντας ρητά μάλιστα να εξαιρεθεί η ίδια από τις διαδικασίες εφαρμογής του, ενώ ταυτόχρονα περιπαίζει τη νοημοσύνη μας επιτιθέμενη όπου την παίρνει και όπου μπορεί στο όνομα ακριβώς του «διεθνούς δικαίου»; Το λέω γιατί άκουσα προχθές έναν (ακόμα) γελοίο εκπρόσωπο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (με την ιδιότητα του διεθνολόγου μάλιστα) να λέει επί λέξει: «Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία δυστυχώς αλλάζει τον κόσμο· και φοβάμαι ότι τον αλλάζει για πάντα. Διαμορφώνεται […] αυτή τη στιγμή μια νέα διαχωριστική γραμμή: από τη μία πλευρά θα είναι η δημοκρατία και η ελευθερία και από την άλλη πλευρά θα είναι ο αυταρχισμός και ο αλυτρωτισμός […] Πράγματι, αυτό που είδαμε στη Ρωσία μάς θυμίζει τον Αττίλα […] Δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς, ούτε ουδέτεροι, απέναντι σε κάτι το οποίο είναι καταφανώς άδικο. Για τον λόγο αυτόν η χώρα μας, λοιπόν, τηρεί μιαν ανυποχώρητη στάση απέναντι σε οποιαδήποτε χώρα κάνει κουρελόχαρτο το διεθνές δίκαιο».

Στον παραλληλισμό της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης με τον Αττίλα θα επανέλθω. Το βέβαιο είναι πάντως ότι, όχι, καμία καινούργια εποχή δεν εγκαινιάζεται σήμερα ούτε ο κόσμος άλλαξε ριζικά από τα γεγονότα αυτού του Φεβρουαρίου στην Ουκρανία. Όσα ζούμε σήμερα είναι άρρηκτη συνέχεια μιας πολιτικής την οποία εγκαινίασαν οι ΗΠΑ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο μια άνευ όρων και χωρίς λογικούς, ηθικούς ή δικαιικούς φραγμούς παγκόσμια κυριαρχία. Ωστόσο το ήθος αυτής πολιτικής είχε εξαγγελθεί ακόμα νωρίτερα: με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Επιτρέψτε μου λοιπόν να διηγηθώ μία ιστορία που θα βοηθήσει, ελπίζω, κάποιους οι οποίοι έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Στις αρχές του 1918 η Γερμανία ήταν προφανές ότι έχανε, αλλά συνέχιζε να μάχεται απελπισμένα και ο πόλεμος τραβούσε σε μάκρος. Υπό αυτές της συνθήκες, ένας σύμβουλος του Αμερικανού Προέδρου Ουίλσον ονόματι George Creel —προδρομική φιγούρα του σύγχρονου μάνατζμεντ και της επιστήμης των δημοσίων σχέσεων— είχε μια ιδέα: ίσως οι Γερμανοί θα παρέδιδαν τα όπλα εάν τους προσφέραμε ήπιους όρους εκεχειρίας· και συνέταξε μια σειρά από ήπιους όρους που έλεγαν ότι δεν θα υπήρχαν καθόλου τιμωρητικά μέτρα, τους οποίους παρέδωσε στον Πρόεδρο Ουίλσον γα να τους εξαγγείλει δημοσίως – το περίφημο «Διάγγελμα των 14 σημείων». Καμία προσάρτηση, καμία κυρωτική αποζημίωση, κ.ο.κ. έλεγε το διάγγελμα· και οι Γερμανοί παράδωσαν τα όπλα. Το πώς τους συμπεριφέρθηκαν οι νικητές στις Βερσαλλίες είναι γνωστό: ο Κλεμανσώ ήθελε να συντρίψει αμετάκλητα τη Γερμανία, ο Λόυντ Τζώρτζ θεωρούσε σκόπιμο να εισπραχθούν υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις, όσο για τον αφελή Ουίλσον, όταν αναρωτιόταν τί έγιναν τα «14 σημεία» του, τον έβγαζαν βόλτα στα πολεμικά νεκροταφεία και τον έκαναν να νιώθει ντροπή που δεν μισούσε τους Γερμανούς. Η Γερμανία έφτυσε κυριολεκτικά αίμα· και το αίμα αυτό, δηλητηριασμένο από τους πικρούς χυμούς της πληγωμένης αξιοπρέπειας, της εθνικής ταπείνωσης αλλά, προπαντός, της αίσθησης του σατανικού εμπαιγμού, έθρεψε το δέντρο του ναζισμού. Οι εμπνευστές της αμερικανικής πολιτικής δικαιολόγησαν την πράξη τους στο όνομα του «κοινού καλού». Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν, λένε, μερικές χιλιάδες ζωές Αμερικανών κι Ευρωπαίων το 1918. Δεν συνυπολόγισε όμως η λογιστική τους το (εύλογο) μίσος που γεννά η ατιμία, και το (αναμενόμενο) έγκλημα που γεννάει το μίσος: οι ζωές που κόστισε το Άγος των Βερσαλλιών περιλαμβάνουν τουλάχιστον τα εκατομμύρια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου,  και ύστερα της Κορέας και του Βιετνάμ, και ύστερα της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής – και σταματάω εδώ…

Η στρατηγική παραπλάνηση είναι ασφαλώς μέρος του πολέμου. Όμως το μήνυμα «Ας κάνουμε ειρήνη με τους εξής όρους…»  δεν είναι της ίδιας λογικής τάξεως με τις παραπλανήσεις και τα τεχνάσματα στρατηγικής. Λένε ότι στον έρωτα και στον πόλεμο επιτρέπονται τα πάντα, και ίσως αυτό να ισχύει μέσα στον πόλεμο ή τον έρωτα, όχι όμως αναφορικά με τον πόλεμο ή τον έρωτα, και είναι κοινό αίσθημα πως η προδοσία και η εξαπάτηση σε ανακωχή ή ειρηνευτική διαδικασία είναι απείρως φρικτότερο πράγμα από την παραπλάνηση στη μάχη. Όπως ωραία το έχει φωτίσει ο  Gregory Bateson1, όποιος παίζει με τους κανόνες της μετα-επικοινωνίας ανοίγει την πόρτα στην τρέλα. Εάν δεν υπάρχει αξιόπιστη μετα-επικοινωνία σε σχέση με τον πόλεμο, δεν υπάρχει δίοδος διαφυγής από τον διαρκή, βρώμικο και δίχως κανόνες πόλεμο. Αυτό το ήθος εισήγαγαν στις αναμετρήσεις του εικοστού αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και αυτό είναι κάτι χειρότερο από τα πυρηνικά του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα: πυρηνική βόμβα στην ανθρώπινη λογική και κρίση, στο ίδιο το αξιακό έδαφος επί του οποίου μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ανθρώπινη επικοινωνία και συνεννόηση – και ως εκτοξευτήρας της λειτουργεί το αληθινά δαιμονικό σημερινό σύστημα των Μέσων.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε τώρα την επανάληψη του ίδιου σεναρίου το 1990-91, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Λογικά, η εξαφάνιση του Συμφώνου της Βαρσοβίας θα έπρεπε να οδηγήσει στη διάλυση του ΝΑΤΟ, το οποίο δημιουργήθηκε με ρητό στόχο ν’ αντιμετωπίσει τη «σοβιετική απειλή». Νέες μορφές ολοκλήρωσης θα έπρεπε να προταθούν γι’ αυτή την «άλλη Ευρώπη», η οποία φιλοδοξούσε να προσεγγίσει τη Δύση. Ακόμη πιο σοβαρό, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν στον Γκορμπατσώφ (και αυτό είναι καταγεγραμμένο επισήμως) την ασφάλεια της νέας Ρωσίας και την αποχή από οιαδήποτε ενέργεια επιθετικού χαρακτήρα, όπως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς2 – και οι εγγυήσεις αυτές έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στις επόμενες κινήσεις του τελευταίου Σοβιετικού ηγέτη. Ωστόσο, αφότου εκπλήρωσαν τις επιδιώξεις τους, οι ΗΠΑ μεταχειρίστηκαν τη Ρωσία σαν ηττημένο πολέμου – και κάθε άλλο παρά με τον ιπποτισμό του νικητή (που δεν ήταν ποτέ στον κώδικά τους). Απέρριψαν ασυζητητί μία σχετική πρόταση της Γαλλίας και, θέλοντας να κεφαλαιοποιήσουν τη «νίκη» τους, πίεσαν αφόρητα για την ανατολική διεύρυνση των ευρωατλαντικών δομών, κληροδότημα του Ψυχρού Πολέμου, στέλνοντας σε όλους το μήνυμα ότι έχουν την πρόθεση να τον συνεχίσουν.

Ήδη από το 1997 ξεκίνησε η ανατολική διεύρυνση του ΝΑΤΟ,  παρ’ όλο που στις ίδιες τις ΗΠΑ ηγετικές προσωπικότητες εξέφραζαν τη διαφωνία τους. Το 1999, όταν το ΝΑΤΟ γιόρταζε με τυμπανοκρουσίες την 50ή του επέτειο, έκανε την πρώτη του θεαματική κίνηση προς τ’ ανατολικά (Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχική Δημοκρατία) και ανακοίνωσε πως η διαδικασία θα συνεχιζόταν μέχρι τα ρωσικά σύνορα. Την ίδια στιγμή η Ατλαντική Συμμαχία προχωρούσε σε πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, μετατρέποντας τον οργανισμό από αμυντικό μπλοκ σε επιθετική συμμαχία, κατά παράβασιν του διεθνούς δικαίου. Ο πόλεμος κατά του Βελιγραδίου διεξήχθη χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ, εμποδίζοντας έτσι τη Μόσχα να χρησιμοποιήσει ένα από τα τελευταία εναπομείναντα μέσα ισχύος της: το δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Η ανάληψη της εξουσίας από τον Πούτιν τον επόμενο χρόνο μάλλον πολλαπλασίασε τις πράξεις καλής θέλησης προς την Ουάσιγκτον, ιδίως μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ο νέος ρώσος πρόεδρος αποδέχθηκε την προσωρινή εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στην Κεντρική Ασία και διέταξε το κλείσιμο των ρωσικών βάσεων στην Κούβα που κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ, όπως και την αποχώρηση των ρώσων στρατιωτών που βρίσκονταν στο Κόσοβο. Το μόνο αντάλλαγμα που ζητούσε η Ρωσία ήταν να αποδεχθεί η Δύση ότι ο μετασοβιετικός χώρος, τον οποίον ορίζει ως το «εγγύς εξωτερικό» της, εμπίπτει στη σφαίρα ευθύνης της. Το 2003, η επέμβαση στο Ιράκ από τον αμερικανικό στρατό, επίσης χωρίς έγκριση του ΟΗΕ που αποτελεί ακόμα μία κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, επέσυρε μια κοινή καταδίκη από το Παρίσι, το Βερολίνο και τη Μόσχα, πράγμα που εμφύσησε φόβους στην Ουάσινγκτον για το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας της Ρωσίας με την Ευρώπη, την οποία όφειλε να τσακίσει εν τη γενέσει της· και το προσφορότερο όπλο γι’ αυτό ήταν οι «πρόθυμες» χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν ραγδαία. Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να εγκαταστήσουν τμήματα της αντιπυραυλικής τους ασπίδας στην Ανατολική Ευρώπη, κατά παράβασιν της συμφωνίας Ρωσίας-ΝΑΤΟ (που υπογράφηκε το 1997), ενώ παράλληλα η Ουάσινγκτον αμφισβητούσε τις συμφωνίες πυρηνικού αφοπλισμού (και αποσύρθηκε από τη Συνθήκη για τους αντιβαλιστικούς πυραύλους τον Δεκέμβριο του 2001). Ο χορός των λεγόμενων «χρωματιστών επαναστάσεων» στον μετασοβιετικό χώρο έγιναν δικαιολογημένα αντιληπτές στη Μόσχα ως επιχειρήσεις που αποσκοπούσαν στην εγκαθίδρυση φιλοδυτικών καθεστώτων στο κατώφλι της. Τον Απρίλιο του 2008 η Ουάσιγκτον άσκησε ισχυρές πιέσεις στους ευρωπαίους συμμάχους της να επικυρώσουν την πρόσκληση της Γεωργίας και της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, και ταυτόχρονα πίεζε για αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, η οποία συνιστούσε μια πρόσθετη βιαιοπραγία κατά του διεθνούς δικαίου αφού νομικά επρόκειτο για σερβική επαρχία.

Αφότου η Δύση άνοιξε το κουτί της Πανδώρας του παρεμβατισμού και της αμφισβήτησης των συνόρων στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η Ρωσία απάντησε με στρατιωτική επέμβαση στη Γεωργία το 2008 και στη συνέχεια με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Με τον τρόπο αυτόν το Κρεμλίνο έστελνε σήμα ότι θα κάνει τα πάντα για ν’ αποτρέψει την περαιτέρω ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στο μαλακό του υπογάστριο. Ήταν ασφαλώς παραβίαση του διεθνούς δικαίου, επίσης, αλλά ποιος είχε το ηθικό έρεισμα να το υπερασπιστεί; Οι ΗΠΑ συνέχισαν το θανατηφόρο παιχνίδι τους, απολύτως τυφλές απέναντι στις δυνάμεις που έθεταν σε κίνηση.

Στα τέλη του 2013, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί υποστήριξαν τις διαδηλώσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία, του οποίου η εκλογή το 2010 είχε αναγνωριστεί ως σύμφωνη με τους δημοκρατικούς κανόνες. Ήταν ένα απροκάλυπτο πραξικόπημα, με μοχλό ουκρανικές νεοναζιστικές συμμορίες τις οποίες η Δύση εξόπλιζε3 προκειμένου να πετύχει, πάση θυσία, την προσάρτηση της Ουκρανίας στο δυτικό στρατόπεδο. Ακολούθησε μια δυναμική ρωσική παρέμβαση στην Ουκρανία —η προσάρτηση της Κριμαίας και η ανεπίσημη στρατιωτική υποστήριξη των αυτονομιστών του Ντάνμπας, μιας μεγάλης ρωσικής μειονότητας 250.000 ανθρώπων, ειρήσθω εν παρόδω— την οποία το Κρεμλίνο δικαιολόγησε ως νόμιμη απάντηση στη (φιλο)δυτική διαρπαγή της εξουσίας στο Κίεβο. Από την πλευρά τους, οι δυτικές πρωτεύουσες κατήγγειλαν μιαν άνευ προηγουμένου πρόκληση για τη διεθνή μεταψυχροπολεμική τάξη.

Οι συμφωνίες του Μινσκ, που υπογράφηκαν τον Σεπτέμβριο του 2014, έδωσαν τη δυνατότητα στη Γαλλία και τη Γερμανία —χώρες εξαρτημένες από το ρωσικό φυσικό αέριο, και ιδίως η δεύτερη— να αναλάβουν ρόλο μεσολαβητή στις εχθροπραξίες. Επτά χρόνια αργότερα, όμως, η διαδικασία είχε παγώσει: το Κίεβο εξακολουθούσε ν’ αρνείται την αυτονομία στο Ντάνμπας την οποία υπέγραψε, ενώ ο ρωσικός πληθυσμός υφίστατο φρικαλέους βασανισμούς από τα εθνικιστικά τάγματα εφόδου και η γλώσσα του (της οποίας διάλεκτος είναι ουσιαστικά η ουκρανική) απαγορεύτηκε. Συνειδητοποιώντας ότι Παρίσι και Βερολίνο ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις ουκρανο-αμερικανικές θέσεις, η ρωσική ηγεσία αποφάσισε να τους παραγκωνίσει και να διαπραγματευτεί απευθείας με τους Αμερικανούς, τους οποίους έβλεπε ως τους πραγματικούς καθοδηγητές του Κιέβου. Η εκλογή του προέδρου Ζελένσκι τον Απρίλιο του 2019 γέννησε στιγμήν στο Κρεμλίνο την ελπίδα μιας ανανέωσης των δεσμών με το Κίεβο, αλλά εκείνος ενίσχυσε την πολιτική της ρήξης με τον «ρωσικό κόσμο» που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του. Ακόμη χειρότερα, η στρατιωτικο-τεχνική συνεργασία μεταξύ Ουκρανίας και ΝΑΤΟ συνέχιζε να εντείνεται ενώ η Τουρκία, μέλος και η ίδια του ΝΑΤΟ, έχει παραδώσει μη επανδρωμένα αεροσκάφη μάχης, που έκαναν το Κρεμλίνο να φοβάται ότι το Κίεβο ίσως μπει στον πειρασμό μιας στρατιωτικής ανακατάληψης του Ντάνμπας. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι κινήσεις της Μόσχας ήταν αυτό πού λέμε στο σκάκι φορσέ: δεν είχε κανένα άλλο περιθώριο από το ν’ αναλάβει πρωτοβουλία όσο υπήρχε ακόμα χρόνος.

Ακόμη και την τελευταία στιγμή, παρ’ όλ’ αυτά, σε μια προσπάθεια να λάβει εγγυήσεις σχετικά με την προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας, η Ρωσία παρουσίασε στους Αμερικανούς δύο σχέδια συνθηκών με στόχο τη μεταρρύθμιση της αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη, ενώ συγκέντρωνε στρατεύματα στα ουκρανικά σύνορα. Ζητούσε το επίσημο πάγωμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, την απόσυρση των δυτικών στρατευμάτων από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τον επαναπατρισμό των αμερικανικών πυρηνικών όπλων που έχουν αναπτυχθεί στην Ευρώπη. Αντιμετωπίστηκε ακόμα μία φορά με αλαζονική απαξίωση – κι έπαιξε το μόνο χαρτί που μπορούσε πια να παίξει.4

Ανεξάρτητα από τους συγκυριακούς παράγοντες οι οποίοι πυροδότησαν τα γεγονότα που σήμερα όλοι με κροκοδείλια δάκρυα θρηνούν και καταδικάζουν, πρέπει να τονιστεί ότι η Ρωσία απλώς επαναλαμβάνει τα αιτήματα που προβάλλει αδιάλειπτα από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τα οποία η Δύση ποτέ δεν θεώρησε αποδεκτά ή νομιμοποιημένα. Ασφάλεια της Ευρώπης δεν μπορεί να υπάρξει ενάντια στη Ρωσία αλλά μόνο μαζί της. Είναι η μόνη παραδοχή που υπαγορεύει ο συνεπής ειρηνισμός, για όσους θέλουν να εμφανίζονται ως θερμοί υποστηρικτές του. Πέρ’ από τους πραγματιστικούς υπολογισμούς της εκάστοτε διπλωματίας, είναι σωστό ότι πρέπει να συνιστά κριτήριο των πολιτικών μας επιλογών μια αρχή δικαίου, και ακόμη πιο σωστό πως αυτή υπαγορεύει να στέκουμε πάντα στο πλευρό του αμυνόμενου, και να εναντιωνόμαστε στον επιτιθέμενο: μόνο που επιτιθέμενος αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία δεν είναι η Ρωσία· είναι το ΝΑΤΟ και ο συρφετός των μικρών και μεγάλων υποτακτικών του, και η Ρωσία είναι ο αμυνόμενος. Μια εκτίμηση στην οποία συγκλίνουν πολλοί σοβαροί διεθνείς αναλυτές —αποκλεισμένοι βεβαίως από την τηλεοπτική μηχανή των fake news— είναι ότι στήθηκε παγίδα στον Πούτιν.

Αφελώς θα μπορούσε ίσως να ρωτήσει κάποιος: μα γιατί αυτή η παράλογη επιθετικότητα των ΗΠΑ προς τη Ρωσία, αφού στο κάτω-κάτω δεν υφίσταται το βαθύ ιδεολογικό ρήγμα (έστω προσχηματικό) που χώριζε τα δύο στρατόπεδα την εποχή του Ψυχρού Πολέμου; Γιατί αυτή η στρατηγική ασφυκτικής περικύκλωσης, φυτεύοντας πυρηνικές βάσεις σε όλη την περίμετρο των συνόρων της που κανένα κυρίαρχο κράτος δεν θα μπορούσε ν’ αποδεχθεί, κι εκτοξεύοντας απερίφραστες απειλές (έστω ρητορικές) που γεννούν αναπόφευκτα ένα αίσθημα υπαρξιακής απειλής σε αυτή τη μεγάλη χώρα, όταν μάλιστα έχει η ίδια εκπέμψει με κάθε τρόπο την επιθυμία της να ενταχθεί υπό αξιοπρεπείς όρους στο «δυτικό» στρατόπεδο; Η απάντηση πρέπει ν’ αναζητηθεί, νομίζω, στους όρους της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης που επέβαλαν οι ηγέτιδες δυνάμεις της Δύσης από τα τέλη τής δεκαετίας του ’70 και συνδέθηκε με το λεγόμενο «νεοφιλελεύθερο» οικονομικοπολιτικό δόγμα.

 Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι πρωτεργάτες της «παγκοσμιοποίησης» απέβλεπαν σε οικονομική λεηλασία των τεράστιων πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας (σύμφωνα με το σχέδιο Μπρζεζίνσκυ, ο οποίος υποκινούσε εμμονικά τον διαμελισμό της Ρωσίας μη παύοντας να δηλώνει με κάθε ευκαιρία «Η Ρωσία είναι πάρα πολύ μεγάλη!») – ελπίδα την οποία έκανε προς στιγμήν, μετά το 1995, να φαίνεται ρεαλιστική το άνοιγμα του έως τότε αποκλεισμένου σοβιετικού οικονομικού χώρου χάρη στην πολιτική Γκορμπατσώφ, και ύστερα βέβαια του Γιέλτσιν. Η ελπίδα αυτή διαψεύστηκε οικτρά, και η διάψευσή της συνδέθηκε με την ανάληψη της εξουσίας από τον Πούτιν ο οποίος, μετά τις πρώτες οδυνηρές εμπειρίες της χώρας από το «άνοιγμα» της δεκαετίας του ’90, ανέλαβε σιδηρά διαχείριση και επιστροφή σε ένα κλειστό εθνικιστικό καθεστώς προστατευμένης οικονομίας. Αυτό ακριβώς είναι το «έγκλημα» όλων των κηρυγμένων εχθρών τής Δύσης σήμερα —του Ιράν, της Κίνας, της Βενεζουέλας ή της Βολιβίας, κ.ά.— τα οποία στη jargon της ακαδημαϊκής πολιτικής επιστήμης αποκαλούνται «αυταρχικά καθεστώτα». Πρέπει να γίνει σαφές ότι, στη γλώσσας αυτής της υπηρεσιακής διανόησης, ο όρος «αυταρχικά» δεν έχει να κάνει τίποτα με όρους εσωτερικής πολιτικής, με μονοκομματική ή πολυκομματική διακυβέρνηση, με μηχανισμούς αναδιανομής ή συγκέντρωσης του πλούτου στα χέρια μια μικρής κυβερνητικής ελίτ· αφορά μόνο τα προστατευτικά οικονομικά μέτρα που δημιουργούν κλειστές ζώνες στο σύστημα της παγκόσμιας αγοράς και στους ελεγκτικούς του μηχανισμούς (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, κτλ.) οι οποίοι, καταγόμενοι από το Μπρέτον Γουντς, έχουν αποβεί το κατεξοχήν οικονομικό εργαλείο της (αποβλεπόμενης) παγκόσμιας διακυβέρνησης εκ μέρους των δυτικών κεφαλαιοκρατικών ελίτ, όπως η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ έχει αποβεί το αστυνομικό/εκτελεστικό της εργαλείο. Π.χ. η Κίνα και η Βόρειος Κορέα είναι «αυταρχικά καθεστώτα», όχι όμως η Ταϊλάνδη και η Σιγκαπούρη· η Συρία και Ιράκ είναι «αυταρχικά καθεστώτα», όχι όμως η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ· η Βενεζουέλα είναι «αυταρχικό καθεστώς», όχι όμως η Κολομβία· κ.ο.κ.  Βεβαίως, η προστασία της εθνικής οικονομίας από την πολιτική Πούτιν δεν είχε τα αναμενόμενα ευεργετήματα για τον ρωσικό λαό, επειδή επιτεύχθηκε χάρη στη συμμαχία με ένα καρτέλ εσωτερικών ολιγαρχών οι οποίοι, μετά από ένα σκληρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών στη δεκαετία του 2000, συνήψαν ένα νέο συμβόλαιο με την κυβέρνηση δια του οποίου εξασφάλιζαν την εκμετάλλευση του αδαπάνητου κοινωνικού πλούτου της Σοβιετικής Ένωσης που περιήλθε στα χέρια τους. Ασφαλώς και ο Πούτιν δεν είναι λαϊκός ηγέτης ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο για οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής δημοκρατίας· μπορούν κάλλιστα του ασκηθούν κριτικές, πολύ αυστηρές μάλιστα, από μια τέτοια σκοπιά, όμως: 1) δεν είναι καθόλου αυτό που ενοχλεί τους δυτικούς, και άλλωστε καμία πολιτική οντότητα δεν εκδημοκρατίστηκε ποτέ υπό καθεστώς εξωτερικής απειλής· και 2) ο εσωτερικός αυταρχισμός της κυβέρνησης Πούτιν δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε άδικο στην εξωτερική πολιτική (είναι πολύ πιο πολύπλοκες οι σχέσεις ανάμεσα στα διαφορετικά επίπεδα της πολιτικής), διότι σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής είναι μια κυβέρνηση αμυνόμενη κι έχει όλο το δίκιο με το μέρος της. Στα μάτια των δυτικών, ο Πούτιν είναι το κύριο εμπόδιο στη λεηλασία της Ρωσίας από το δυτικό κεφάλαιο και τίθεται ως πρώτιστος στόχος η ανατροπή του. Και, στα σχέδια της αδίστακτης δυτικής γεωπολιτικής, η πολυεθνική και περισσότερο κοινωνικοπολιτικά εύθραυστη Ουκρανία θεωρήθηκε το μαλακό υπογάστριο της περίκλειστης ρωσικής οικονομικής και στρατιωτικής άμυνας, μέσω της οποίας από το 1991 προσπαθεί να ανοίξει διαδρόμους αποφασιστικής πολιτικής διείσδυσης.

Δεν χρειάζεται, υποθέτω, να πω ότι μέχρι στιγμής το άμεσο θύμα των ύπουλων δυτικών σχεδιασμών είναι η ίδια η Ουκρανία. Όσο κι αν διαρκέσει αυτή η στρατιωτική επιχείρηση, όσες κυρώσεις κι αν επιβληθούν στη Ρωσία, οι δυτικοί στόχοι είναι αδύνατον να ευοδωθούν. Αν οι δυτικοί —και οι «πρόθυμοι» ανατολικοί σύμμαχοί τους— επιμείνουν, το μόνο που θα πετύχουν είναι η ολοσχερής καταστροφή της Ουκρανίας. Ήδη η ανόητη και πολιτικά αβαρής ηγεσία της πληρώνει το τίμημα της εμπιστοσύνης που εναπόθεσε στους Αμερικανούς, μη κατανοώντας ότι γι’ αυτούς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αναλώσιμο χαρτί. Οπουδήποτε, οποιοσδήποτε συμμάχησε με τους Αμερικανούς —στη Συρία, στο Ιράκ, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και αλλού— αφέθηκε απροστάτευτος στην τύχη του και είναι ηλιθιότητα πρώτου μεγέθους να περιμένει κάποιος συνέπεια, εντιμότητα και ήθος από τη δύναμη που εξαχρείωσε όσο κανένας άλλος τη διεθνή πολιτική και διπλωματία, όπως και τα ίδια τα πολεμικά ήθη, στον εικοστό αιώνα. Ο μισοί Ουκρανοί άλλωστε είναι ρωσικής καταγωγής είτε φιλορώσοι· και όσοι απλώς δεν είναι φιλορώσοι, δεν πολεμούν αλλά παρακολουθούν τρομαγμένοι τα γεγονότα κλειδωμένοι στα σπίτια τους ή σπεύδουν να φύγουν το γρηγορότερο από τους διαδρόμους διαφυγής που ανοίγουν οι Ρώσοι. Όσοι πολεμούν είναι οι αθρόα χρηματοδοτούμενες κι εξοπλιζόμενες από τους Αμερικανούς διμοιρίες των ναζιστικών καθαρμάτων που έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος του «επίσημου» στρατού.

Το θλιβερό επιμύθιο όλων αυτών είναι βέβαια, τουλάχιστον για εμάς, τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα. Η διακυβέρνηση από ένα δεξιό, νεοφασιστικών αποχρώσεων και διασυνδέσεων κόμμα (ελέω κάποιου είδους «λευκής επιταγής» από τα λοιπά κοινοβουλευτικά κόμματα, να τονίσουμε), οδηγεί τούτη τη στιγμή, με τη σύμπραξη όλων των μηχανισμών που ενορχηστρώνονται από την Αμερικανική Πρεσβεία5, στο βαθύτερο σημείο τής σπείρας ολέθρου στην οποία κυλάει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία η χώρα. Αποδεκατισμένη από τη μνημονιακή καταλήστευση που ήταν καρπός της ευρω-δουλείας όλων της των πρόσφατων κυβερνήσεων, παγωμένη και ρημαγμένη από την υγειονομική δικτατορία που επιβλήθηκε επί δύο χρόνια μέσω υπουργικών διαταγμάτων και με οικειοθελώς φιμωμένη την αντιπολίτευση, προβαίνει τώρα στην έσχατη αυτοκτονική κίνηση να λάβει μέρος σε έναν πόλεμο που δεν την αφορά – και, ακόμα μία φορά, «στο πλευρό των νικητών», όπως δήλωσε κυνικά ο ψυχοπαθής πρωθυπουργός της. Μόνο που τα κέρδη των νικητών —αν υπάρξουν— δεν προορίζονται για τις δουλοπρεπείς ορντινάτσες τους, όπως αρνείται να διδαχθεί εδώ κι έναν αιώνα ακριβώς η συντεχνία που έχει αναλάβει υπεργολαβικά τις τύχες της χώρας. Ασφαλώς δεν μπορεί αν γίνει λόγος περί αξιών σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον· αλλά και στη μοναδική γλώσσα που αυτοί καταλαβαίνουν, τη γλώσσα των ιδιοτελών συμφερόντων, η απονενοημένη κίνηση της Ελλάδας να στείλει όπλα στην Ουκρανία είναι πρώτου μεγέθους αυτογκόλ. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω εδώ τους λόγους  – τους έχουν ήδη εκθέσει λεπτομερώς ακόμη και συντηρητικοί πολιτικοί αναλυτές τούτες τις ημέρες. Θα θίξω μονάχα ένα επιχείρημα που προβάλλουν κυβερνητικοί κύκλοι και οι περί αυτούς για να δικαιολογήσουν την καταστροφική ενέργειά τους. Το επιχείρημα λέει, εν ολίγοις, πως η παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας με πρόσχημα την προστασία κάποιας μειονότητας είναι ειδεχθής πράξη εισβολής, όπως ακριβώς η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974. Το πρώτο που απαιτείται να δούμε εδώ είναι πόσο μακριά φτάνει αυτή η αναλογία.

Στην Κύπρο υπήρχε μια τουρκική μειονότητα, και όντως είχε υποστεί βιαιοπραγίες από τους ακροδεξιούς εθνικιστές που ηγούνταν του απελευθερωτικού αγώνα κατά των βρετανών αποικιοκρατών, τόσο στη διάρκεια του αγώνα όσο και μετά την ανεξαρτοποίηση της νήσου στις αρχές τής δεκαετίας του ’60. Από αυτή την άποψη, η Τουρκία δεν ήταν εστερείτο ψηγμάτων νομιμοποίησης, όπως υποστηρίζουν με πάθος ελληνικοί εθνοσωβινιστικοί κύκλοι. Ωστόσο, το μέγεθος και η βιαιότητα της στρατιωτικής της επέμβασης ήταν τερατωδώς δυσανάλογη προς τον διακηρυγμένο σκοπό, και προς τα δικαιώματα που τύποις τής έδινε το καθεστώς της ως εγγυήτρια δύναμης – πράγμα που φανερώνει την προσχηματικότητα του σκοπού.

 Δεύτερον, και πολύ σπουδαιότερο, μια τέτοια επέμβαση όφειλε, αφού εκπληρώσει τον σκοπό της, να τερματιστεί και η στρατιωτική δύναμη να επιστρέψει στη βάση της. Αντ’ αυτού, παρέμεινε ως μόνιμη δύναμη κατοχής και δημιουργώντας ένα de facto «κράτος» επί κατειλημμένων εδαφών, εις πείσμα όλων των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, των κανονισμών της ΕΕ (στην οποίαν ανήκει επισήμως η Κύπρος από το 2004) και του διεθνούς δικαίου. Επιπλέον, η Κύπρος δεν συνιστούσε στρατιωτική απειλή για τη Τουρκία, πράγμα που θα δικαιολογούσε, έστω κατά παράβασιν του δικαιικού γράμματος, έκτακτες ενέργειες για την αποτροπή της.  Η Ρωσία, απεναντίας, δεν έχει την πρόθεση —ούτε προφανώς την ανάγκη— για προσάρτηση εδαφών ενώ βρίσκεται η ίδια υπό ζωτική απειλή από την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων στην περίμετρό της, και η απειλή αυτή είναι υψηλόφωνα εκφρασμένη· επιπλέον, στην Ουκρανία ζει μια μεγάλη ρωσική μειονότητα η οποία υφίσταται όχι μόνον παραβιάσεις στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων —όπως και στις Βαλτικές χώρες άλλωστε, και άλλες περιοχές της πρώην Ανατολικής Ευρώπης που έχουν εκχωρήσει την ανεξαρτησία τους στον Ατλαντικό άξονα— αλλά και απερίγραπτές φυσικές ωμότητες, που είναι σε όλους τόσο γνωστές ώστε δεν χρειάζεται να επιβαρύνω με φρικτές λεπτομέρειες αυτό το άρθρο. Ακόμα, ο προσεκτικός χαρακτήρας της επιχείρησης του ρωσικού στρατού δεν έχει καμιά αναλογία με την αγριότητα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, των αμερικανικών εισβολών στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στις μισές χώρες της Λατινικής Αμερικής ή των εισβολών του Ισραήλ στη μισή Μέση Ανατολή… Εν ολίγοις, το επιχείρημα καταρρέει εκ της προδικασίας, όπως λέμε.

Το δεύτερο που απαιτείται είναι να δούμε, αν υποθέσουμε ότι το μέλημα για την Κύπρο εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης είναι ειλικρινές, κατά πόσον η κίνησή της υπηρετεί τον σκοπό της. Δεδομένου ότι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο σχεδιάστηκε στα επιτελεία των ΝΑΤΟϊκών «προστατών» της Ελλάδας και της Κύπρου, και δεδομένου ότι οι ευρωαμερικανοί «σύμμαχοι» της Ελλάδας όχι μόνο δεν θέλησαν να επιβάλουν ποτέ κυρώσεις στην Τουρκία αλλά και νομιμοποίησαν δι’ εσκεμμένων παραλείψεων την στρατιωτική κατοχή, η τωρινή τους απαίτηση προς την Ελλάδα να συνδράμει τον πόλεμό τους έδινε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στην Ελλάδα να ορθώσει βέτο απαιτώντας ως όρο την έμπρακτη επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για ομόλογο αδίκημα. Το ότι δεν το έκανε δεν ήταν απλώς παράλειψη ή ολιγωρία· ήταν ακόμα μία ενεργητική πράξη προδοσίας της Κύπρου (συνένοχη στην οποία είναι κι η ίδια η κυπριακή κυβέρνηση, βέβαια) και στρίμωγμα της χώρας σε ακόμη πιο δυσχερή θέση στην παγκόσμια σκακιέρα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Βλ. Gregory Bateson, Don D. Jackson, Jay Haley & John Weekland, «Για μια θεωρία τής σχιζοφρένειας», στον συλλογικό τόμο Σχιζοφρένεια και οικογένεια, μετ. Κλαίρη Τρικεριώτη (Γράμματα: Αθήνα 1978)· και, ακόμα, τις πολυεπίπεδες αναλύσεις του Bateson στο Βήματα για μια οικολογία τού νου, μετ. Ελένη Σαμαρά, επιμ. Βιολέτα Καφταντζή (University Studio Press: Θεσσαλονίκη 2017).

2. Βλ. σχετικά και Philippe Descamps, «“L’OTAN ne s’étendra pas d’un pouce vers l’est”», Le Mondediplomatique, Σεπτέμβριος 2018.

3. Ένας εξέχων πολιτικός δημοσιογράφος από την Ιταλία, ο Franco Fracassi, είχε δημοσιεύσει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 το βιβλίο Il Quarto Reich. Organizzazioni, uomini e programmi dell’ internazionale nazista (Riuniti 1996), μια εξονυχιστικά τεκμηριωμένη έρευνα για την επιβίωση των ναζιστικών ομάδων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο από τη Γερμανία αλλά και από χώρες της κεντροανατολικής Ευρώπης και τη Βαλτικής, για τη μεθοδευμένη διάσωση και την προσεχή χρησιμοποίησή τους από τους Αμερικανούς, αρχικά ως δύναμη κρούσης κατά το κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη κι εν συνεχεία ως εργαλείο ελέγχου της νέας Ανατολικής Ευρώπης απέναντι σε πιθανά σκιρτήματα αυτονόμησης της ΕΕ (ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας) από την σταθερή αντι-ρωσική πολιτική του Πενταγώνου. Ο παθολογικός αντι-ρωσισμός τους ήταν ακριβώς το στοιχείο που χρειάζονταν οι αμερικανικοί σχεδιασμοί, κι ένα μεγάλο κομμάτι τους ήταν τα ουκρανικά φιλοναζιστικά τάγματα που είχαν σχηματιστεί στα χρόνια του πολέμου. Μια επικαιροποιημένη παρουσίαση αυτού του υλικού, με ανατριχιαστικά στοιχεία για τη δράση αυτών των ομάδων στην τελευταία δεκαετία, έκανε ο Fracassi προσφάτως σε τηλεοπτική του συνέντευξη (https://www.youtube.com/watch?v=GRfGA-_jP4Y&ab_channel=zouglagr). Να πω εν παρόδω ότι ο ίδιος τον περασμένο χρόνο δημοσίευσε μια σημαντική έρευνα σχετικά με τα κοινά μυστικά πειράματα βιολογικού πολέμου Αμερικανών και Κινέζων στα εργαστήρια του Γιουχάν, φωτίζοντας ένα κομμάτι του σύνθετου παζλ της παγκόσμια ενορχηστρωμένης υγειονομικής τρομοκρατίας: βλ. Franco Fracassi & Federica Ipsaro Passione, I misteri di Wuhan(Primedia eLaunch LLC, 2021).

4. Ένας από τους πιο αξιόπιστους ανταποκριτές αυτού του πολέμου, ο Δημήτρης Λιάτσος από τη Μόσχα, μας πληροφορεί ότι ο Πρόεδρος Πούτιν δεν έδρασε καν αιφνιδιαστικά, ότι πριν από την έναρξη των επιχειρήσεων είχε προηγηθεί τηλεφωνική επικοινωνία με το Παρίσι και το Βερολίνο όπου κοινοποίησε στους ευρωπαίους ηγέτες τί ακριβώς σκόπευε να κάνει και με ποιον τρόπο, πράγμα που ώς τώρα έχει τηρήσει σχολαστικά. Είναι σε όλους τούς προσεκτικούς παρατηρητές εμφανής, άλλωστε, η επιφυλακτικότητα της ρωσικής στρατιωτικής προέλασης και η προσοχή να μην υπάρξουν «παράπλευρες απώλειες» (κάτι που οι ελληνικές τηλεοπτικές χωματερές, βεβαίως, κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να παρουσιάσουν ως ρωσική αδυναμία) – σε κατάφωρη αντίθεση με τις αμερικανικές επεμβάσεις που χρησιμοποιούν εσκεμμένα τις εκατόμβες αμάχων ως μέσον πίεσης των κυβερνήσεων.

5. Περιλαμβανομένων «ειδικών» επιχειρηματικών συμφερόντων, του εφοπλιστικού κεφαλαίου, της ειδησεογραφικής βιομηχανίας φυσικά και, τελευταίων και καταϊδρωμένων, κάποιων «αντιεξουσιαστών» της καρπαζιάς (βλ. περ. Αυτολεξεί και https://www.aftoleksi.gr/2022/03/05/h-orgi-ton-anatolikoeyropaion-ti-dytiki-aristera/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=h-orgi-ton-anatolikoeyropaion-ti-dytiki-aristera) και του θλιβερού σαλτιμπάγκου Διονύση Σαββόπουλου – παραπέμποντας μάλιστα ο τελευταίος, προς επίρρωσιν των λόγων του, στη θυμοσοφία του Στέλιου Ράμφου (https://www.topontiki.gr/2022/03/03/dionisis-savvopoulos-giati-piga-sti-sigkentrosi-sto-sintagma-kata-tis-rosikis-isvolis-stin-oukrania-photo/)… Μόνο που ο Ράμφος δεν είναι απλώς αλαλιασμένος όπως εσείς κε Σαββόπουλε· εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, και κάνει πολύ προσεκτικά τη δουλειά του!

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ